تهویه مطبوع به وسیله ی گردش طبیعی هوا در بنا در اقلیم گرم و خشک

ایجاد تهویه مطبوع بدون استفاده از دستگاههای مکانیکی پیچیده و استفاده مناسب از تهویه طبیعی و گردش طبیعی هوا در بنا یکی از راههای تحقق معماری پایدار و توجه به محیط زیست می باشد. یکی از مقولاتی که بیانگر و تجلیگاه ارزش های فرهنگی حاکم بر جامعه می باشد، روش شکل دادن به محیط مصنوع به عنوان ظرف فعالیتهای انسانی است، که عمده ترین حجم آن به مسکن اختصاص دارد. با توجه به کمبود انرژی فسیلی و صرفه جویی در هزینه ها روی آوردن به سیستم ساختمان سازی متناسب با اقلیم و ا ستفاده بهینه از منابع طبیعی موجود در جهان پیشرفته مدنظر طراحان و برنامه ریزان قرار گرفته است. در یک اقلیم گرم و خشک بین 70 تا 80 درصد از کل انرژِ مصرفی در طول عمر ساختمان ها صرف ایجاد تهویه می گردد و تنها 20 تا 30 درصد از آن به برآوردن سایر نزایهای ساختمان اختصاص می یابد. سوال مطرح شده این بود که با استفاده از تهویه طبیعی تا چه اندازه ای می توان شرایط آسایش حرارتی را در بنای واقع در اقلیم گرم و خشک (شهر اصفهان) ایجاد کرد؟ از اهداف پژوهش بررسی عناصر معماری سنتی در این زمینه و ارائه راه حل های جدید بود. روش تحقیق به صورت مطالعه کتابخانه ای و شواهد میدانی در بنا بوده است. عامل ایجاد گردش هوا، اختلاف فشار هوا است و عوامل ایجاد اختلاف فشار جریان هوا و تغییر درجه حرارت می باشد. با توجه به معماری ایرانی به دنبال خط مشی طراحی و جزئیات اجرایی بوده و پیشنهاداتی در این خصوص ارائه شده است. مزایای تهویه طبیعی قانع کننده هستند و باعث کاهش هزینه ها و استفاده از مواد شیمیایی و افزایش کیفیت هوا می باشد.