عباس علیپور - استادیار پژوهش مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی مازندران
فرانک نوروزی ارده جانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه ساریان
سعیده باقری راد - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه ساریان

در مباحث نوین معماری پایدار سعی بر آن است تا از اثرات منفی معماری جدید بر محیط زیست کاسته شود و آنچه کاملاً واضح است همساز نمودن عناصر با کارکرد اقلیمی آنها هنر نیاکان ما بوده است، پدران ما به بکارگیری فن ساخت بادگیر به خوبی از جریان های خام و مهار نشده باد استفاده کرده، آن را مهار و ملایم نموده، گردوخاک آن را زدوده و تهویه لطیف را بوجود آورده اند که نشان از پایداری محیطی گذشته معماری ایران دارد. استفاده از بادگیر از سنوات بسیار قدیم در ایران متداول بوده است و بدون وابستگی به هیچ نوع انرژی و بدون بهره گرفتن از دستگاه های تأسیساتی، سرمایش فضاهای مسکونی را فراهم می آورند و این همان بحث ایجاد پایداری در محیط های انسان زیست است. در این تحقیق قابلیتها و تنگناهای استفاده از بادگیر در شهرهای کویری ایران مورد سنجش قرار گرفته است تا به معیارهایی از نظر کمی و کیفی برای ارتقای بادگیر دست یابیم و بستر لازم برای استفاده کارآمدتر از آن را فراهم آوریم. این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری این تحقیق اساتید دانشگاه و صاحبنظران معماری می باشند که 30 نفر از آنان مورد پرسشگری مستقیم قرار گرفته اند. پس از جمع آوری اطلاعات میدانی از طریق پرسشنامه، با بکارگیری تکنیک سوات (swot) روابط بین متغیرهای تحقیق مورد آزمون قرار گرفت و نتایج حاصل حاکی از آن است که کارایی بخشیدن دوباره به بادگیرها با ایجاد تغییراتی در آن به منظور بالا بردن بازدهی آن، شرایط رسیدن به بخشهایی از یک معماری پایدار را فراهم می کند.

بادگیر- تکنیک سوات- تهویه- معماری پایدار