بررسی نقش محیط در شکل گیری معماری پایدار خانه های مسکونی اقلیم گرم و خشک (مطالعه موردی: شهر بهبهان)

در حال حاضر توجه به حفظ و حراست از محیط زیست در صدر اولویتهای جهانی قرار دارد. و حوزه های مختلف علوم و مهندسی بدنبال یافتن راه حلهایی جهت ایجاد موازنه بین طرحهای تکنولوژیک با پارامترهای زیست محیطی می باشند. در این راستا می توان به الگوهای کهن مورد استفاده در معماری ایرانی اشاره نمود که باعث ایجاد یک معماری هماهنگ و همسو با اقلیم و محیط زیست شده که در آن ساختمانها بعنوان بخشی از یک مجموعه متعامل بین نیازهای انسان و محیط عمل می نمودند. معماری سنتی به دنبال ایجاد نظمی بر اساس بهره وری از مواهب طبیعی و هماهنگ با نظم حاکم بر طبیعت در راستای برآورده نمودن نیازهای روحی، ذهنی و جسمی انسان بوده است و در این راستا معماری ایران در اقلیم ها و محیط های مختلف راهکارهای کارآمدی را ارائه نموده است که طی قرون مختلف تکامل یافته است. در این ساختار و با در نظر داشتن اصول و مفاهیم فوق، محیط بعنوان یکی از مهمترین عناصر تأثیر گذار در طراحی معماری فضاهای شهری و از جمله خانه های مسکونی می باشد که ضروری است از جنبه های مختلف مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله ضمن بررسی نقش محیط بر عناصر معماری، بطور کلی به تأثیر آن بر معماری فضاهای مسکونی اقلیم گرم و خشک مورد بررسی قرار می گیرد و بر مبنای ا لگوهای پایداری محیطی تعدادی از خانه های سنتی شهر بهبهان بعنوان نمونه موردی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و در انتها راهکارهایی در راستای استفاده از این الگوها ارائه می گردد.