عارفه السادات حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشکده هنر و معماری، دانشگاه یزد
سیدمحمدحسین آیت اللهی - عضو هیئت علمی دانشکده هنرو معماری یزد

واژه «پایدار» امروزه به طور گسترده ای به منظور توصیف جهانی که در آن، نظام های انسانی و طبیعی بتوانند تواماً تا آینده ای دور ادامه حیات دهند، به کار گرفته می شود. با اینکه نتایج بحران های امروزی به خوبی شناسایی شده اند ولی بسیاری از راه حلهای ارائه شده نسبت به مشکلات محیطی در معماری پایدار ، به نظر ناکارآمد و ناقص می آید. چرا که با وجود ارائه راه حل هایی که در جهت رفع مشکلات محیطی برمی آید، اما رویکرد آنها نسبت به طبیعت همچنان گسسته است و ارزش همیشگی طبیعت احیا نشده باقی می ماند از این رو با جستجو درباره معضلات پیش روی انسان معاصر و راه حل آنها در معماری پایدار، نقش طبیعت هر چه بیشتر آشکار می گردد. چرا که طبیعت می تواند تعیین کننده رابطه انسان و معماری باشد. در نظر گرفتن نقش پررنگتر برای طبیعت در شکل گیری م عماری می تواند م نجر به فراپایداری گردد، چرا که اگر ما در معماری مان علاوه بر آسیب نرساندن به طبیعت به تولید کنندگی آن نیز کمک کنیم گام مؤثری در رفع این گسست خواهیم برداشت. به این ترتیب این مقاله با بررسی پایداری و اصول معماری پایدار، به لزوم حضور پررنگتر طبیعت در معماری و لزوم طی مسیری تکاملی برای معماری از طراحی سبز به سوی طراحی پایدار و در نهایت، رسیدن به طراحی احیاء کننده «فراپایدار» که در آن به نقش تولید کنندگی توسط بنا اشاره دارد می پردازد و ملزومات آنرا با بررسی معماری سنتی به عنوان یک معماری احیاء کننده ارائه می نماید چرا که در شکل گیری معماری بومی، پیوستگی موضوعات مورد نظر معماری پایدار و حتی فراپایدار قابل مشاهده است. لذا از آنجا که معماری سنتی ایران راح حل ها و شیوه های منطقی و مناسب جهت فراهم نمودن آسایش انسان و بکارگیری انرژی های طبیعی ابداع و ارائه نموده است، با بررسی راهکارهای اندیشیده شده در معماری سنتی و بومی، می توان برای معماری امروز درس آموخت و این گونه دنباله روی خ ط مشی کاملتری شویم. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و میدانی از طریق مشاهده و تجربه است و رویکردی توصیفی دارد.

احیاء کنندگی- پایداری- طبیعت- فراپایداری- معماری- معماری بومی