چشم انداز آموزش و پرورش در جهت بهبود بکارگیری روش های نوین آموزشی

فناوری گاهی اوقات به عنوان یک تهدید تلقی میشود و محدودیتهایی را دارد. اما از آنجا که تکنولوژی به طور فزاینده ای در سیستم آموزشی رایج شده است مهم است که دانش آموزان با برنامه های مختلف دیجیتالی آشنا شوند. ادغام فناوری در برنامه درسی نه تنها به دانش آموزان این فرصت را میدهد که مهارتهای خود را توسعه داده و از نظر تحصیلی موفق شوند بلکه آنها را برای دنیای واقعی پس از فارغ التحصیلی آماده میکند و همچنین فناوری آموزشی محیط یادگیری را از معلم محوری به دانش آموز محور تغییر می دهد. آموزش و پرورش به رغم تلاشهای صورت گرفته در حیطه برنامه ریزی تفصیلی آموزشی و درسی و نیز در حیطه های اجرایی و اداری دارای نظامی متمرکز است. این تمرکز برنامه درسی یکسان و بدون انعطاف را از لحاظ محتوا شیوه های آموزش و تدریس و نوع ارزشیابی برای هر موضوع درسی برای کلیه دانش آموزان اعم از شهری و روستایی و... با هر نوع استعداد علاقه و خاستگاه اقتصادی و اجتماعی، از هر جنس نژاد زبان و فرهنگ و.... تجویز میکند. در چنین نظام هایی عملا هیچ گونه نوآوری و ابتکار چشمگیر و موثری امکان نهادینه شدن نمی یابد زیرا هر اقدامی باید از بالا تصمیم گیری شده و به طور سراسری به اجرا گذاشته شود. بدنه اجرایی با هر چه از بالا بیاید به صورت یک دستور اداری و از سر رفع تکلیف برخورد میکند و به مجرد برخورد با یک مانع پیش بینی نشده اجرای دستور را متوقف می کند. در این شرایط کاربرد فناوری اطلاعات در آموزش تنها در سطح حداقل مثلا به صورت یک موضوع درسی امکان پذیر خواهد شد.