طراحی و ساخت لانچر اتوماتیک موشک های آبی با استفاده از روش DFM جهت بهینه سازی قطعات در تولید

امروزه داخل دانشگاه های کشور مسابقاتی به نام پرتاب موشک آبی برگزار می گردد. پرتاب کننده های (پرتاب کننده) مورد استفاده در این مسابقات، توسط دانشجویان ساخته می شود. این پرتاب کننده ها دارای ضعف ها و معایبی مانند خیس شدن کاربر و شرکت کنندگان به دلیل دستی بودن اهرم پرتاب، غیرممکن بودن تنظیم زاویه پرتاب و اندک بودن برد این پرتاب کننده ها می باشد. موشک آبی در حقیقت پرتاب بطری های نوشابه به وسیله آب و هوا است. این موشک ها نیز مانند موشک های واقعی از دماغه مخروطی و بالک تشکیل شده است. موشک ها سه قسمت اصلی دارند که شامل بدنه، بالک و دماغه می باشد. کارکرد مخروط دماغه این ا ست که پهنای انتهایی بطری را از بین ببرد و موشک را آیرودینامیک کند. یکی دیگر از کاربردهای این قسمت این است که می شود محموله هایی مانند چتر یا هرچیز دیگری درونش قرار گیرد. برای این که موشک بتواند پایدار باشد، وجود بالک ها کمک کننده است. شکل های مختلف بالک می تواند در نحوه حرکت موشک موثر باشد. بدنه در حقیقتات محل ذخیره سازی سوخت موشک است. سوخت موشک های آبی، هوا و آب است. البته در اینجا منظور از سوخت، ماده ای که می سوزد نیست، بلکه ماده ای است که عامل بالا رفتن موشک می باشد. بدنه موشک های آبی برطی های نوشابه و یا آب معدنی می باشد. توجه به این نکته ضروری است که بدون داشتن مخروط دماغه و بالک هم می توان موشک آبی داشت. این دو عامل برای داشن موشک بهتر، کمک کننده هستند. برای پرواز موشک های آبی به آب و تلمه نیازمندیم. هوای فشرده شده در بطری، انرژی پرواز را تامین می کند. مقدار از بطری با آب پرشده و مقدار دیگر آن توسط تلمبه با هوای متراکم، پرشده است. با یک مکانیزم آزاد کننده، بطری از تلمه جدا می شود. به دلیل این که روی آب موجود در بطری هوای فشرده قرار گرفته است، وقتی در بطری باز شود آب با سرعت بسیار بالایی از بطری خارج می شود و در حقیقت نوعی جت را تولید می کند. در حالت کلی چهار نیروی اصلی بر حرکت موشک تاثیر می گذارد که این نیروها به ترتیب شامل وزن، پرتاب، کشش و رانش می شود که دو نیروی کشش و رانش در واقع دو جزء یک نیروی واحد آیرودینامیکی هستند.

Keywords:

بهینه سازی DFM , نرم افزار سالیدورک , لانچر , موشک آبی