کاروانسراها: نگینی بر گردشگری بیابانی در ایران

مقدمه: کاروانیان افرادی بودند که به صورت دسته جمعی و قافله ای در بیابان ها حرکت میکردند تا از خطر راهزن ها در امان باشند. در گذشته کاروانسراها در مسیر راه ها ساخته می شدند تا مسافران کاروان های مختلف در طول سفر، مدتی را در آنجا استراحت کنند. هدف این نوشتار، مطالعه پیشینه کاروانسراهای ایران و تبدیل شدن آن به یک جاذبه گردشگری در دل بیابان ها و مناطق کویری ایران اسلامی است.مواد و روش ها: با مرور روایتی تحقیقات انجام شده در زمینه کاروان سراهای ایران، ظرفیت های مهمترین کاروان سراهای ایران که در دل بیابان ها ایران واقع شده اند (همچون رباط زین الدین، کاروانسراهای الهاک، قصر بهرام، مرنجاب، دیر گچین، مشیر یزد، سفید آب، لیلی و مجنون، صفوی ابویزید آباد و ...)، توصیه هایی جهت توسعه گردشگری بیابانی با محوریت کاروانسراهای ایرانی ارائه گردد.یافته ها: رویکرد گردشگری در ایران گردشگری فرهنگی است و بسیاری از گردشگران ورودی به کشور را گردشگران فرهنگی تشکیل می دهند که علاوه بر هتل های لوکس و مدرن ، قطعا اقامت در هتل هایی با برخورداری از طراحی بومی مانند کاروانسرا می تواند برای آنان جذاب باشد. این امر به ویژه برای گردشگرانی که علاقمند به اکوتوریسم و به طور خاص گردشگری بیابانی هستند، از اهمیتی دو چندان برخوردار است.نتیجه گیری: بی تردید با باززنده سازی، حفظ و احیای کاروانسراها و منازل بین راهی بویژه در مناطق بیابانی و کویری کشور، با دادن کاربری نو، ایجاد امکانات و تجهیزات به روز در شکل و ساختار سنتی این آثار فاخر تاریخی، می توان زمینه پایداری فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی را فراهم آورد.

Keywords:

کاروانسرا , گردشگری بیابانی , مرور روایتی