خوانش بینامتنی تداوم نقش مایه های گیاهی و هندسی در گچبری های کاخ های ساسانی با گچبری های دوره اموی (مطالعه موردی قصر مشتی)

در دوره ساسانی (۲۲۲-۱۵۱ م.) هنر گچبری با نقوش طبیعی، گیاهی و هندسی توسعه یافت. فرهنگ اسلامی با تاثیرپذیری از هنر ساسانی، این نقوش را در گچبری های خود به ویژه در دوران اموی بازآفرینی کرد. با وجود شباهت ها، گچبری های اسلامی دارای ویژگی هایی هستند که تفاوت های منطقه ای و هویتی را آشکار می سازند. این مقاله با مطالعه تطبیقی نقوش گچبری ساسانی و قصر مشتی (۴۳۲-۴۲۲ م.)، عوامل موثر در پذیرش و تفاوت های موجود در تقلید این نقوش را بررسی می کند. با استفاده از رویکرد بینامتنیت، نحوه بازآفرینی این نقوش در قصر مشتی تحلیل شده است. یافته ها نشان می دهد که مناطق مختلف با توجه به پیش زمینه های فرهنگی خود، تفسیری منحصربه فرد از نقوش مشابه ارائه داده اند و در نتیجه، متنی جدید شکل گرفته است که ضمن حفظ شباهت با نمونه اصلی، ویژگی های منطقه ای را منعکس می کند.

Keywords:

نقش مایه ساسانی , گچبری , هنر اسلامی , قصر مشتی , بینامتنیت