توسعه مدل ریاضی برای بهینه سازی توسعه پایدار شهری: مطالعه موردی شهر تهران

این مقاله به بررسی چالش های توسعه پایدار شهری در کالن شهر تهران و ارائه یک مدل ریاضی برای بهینه سازی تخصیص منابع و زیرساخت ها می پردازد. با توجه به رشد سریع جمعیت، گسترش بی رویه شهری و افزایش فشار بر منابع طبیعی و زیرساخت های موجود، نیاز به رویکردهای علمی و سیستماتیک برای مدیریت پایدار شهری بیش از پیش احساس می شود. در این مطالعه، با استفاده از داده های جمعیتی، اقتصادی و زیرساختی شهر تهران، یک مدل بهینه سازی خطی طراحی شده است که قادر است نیازهای فعلی و آینده شهر را تحلیل کرده و راهکارهایی برای تخصیص بهینه منابع ارائه دهد. مدل پیشنهادی با در نظر گرفتن شاخص های کلیدی توسعه پایدار، از جمله کاهش آلایندگی محیطی، بهبود کیفیت زندگی ساکنان، کاهش هزینه های زیرساختی و افزایش بهره وری منابع، به دنبال ایجاد تعادل بین رشد شهری و حفظ محیط زیست است. نتایج حاصل از اجرای مدل نشان می دهد که با استفاده از این رویکرد، می توان به کاهش چشمگیر هزینه های زیرساختی، بهبود دسترسی به خدمات شهری و افزایش رفاه اجتماعی دست یافت. به طور خاص، مدل پیشنهادی قادر است نیازهای مناطق مختلف شهر تهران را به صورت تفکیک شده تحلیل کند و راهکارهای سفارشی سازی شده برای هر منطقه ارائه دهد. این تحقیق نه تنها به عنوان یک ابزار علمی برای تحلیل و پیش بینی نیازهای شهری عمل می کند، بلکه می تواند به عنوان راهنمای عملی برای سیاست گذاران، برنامه ریزان شهری و مدیران اجرایی در تهران و سایر کالن شهرهای مشابه مورد استفاده قرار گیرد. با به کارگیری این مدل، می توان گام های موثری در جهت تحقق اهداف توسعه پایدار شهری برداشت و الگویی برای سایر شهرهای در حال توسعه ارائه کرد. این مطالعه نشان می دهد که ادغام روش های ریاضی و داده محور در فرایند برنامه ریزی شهری می تواند به ایجاد شهرهایی هوشمند، پایدار و مقاوم در برابر چالش های آینده کمک کند.

Keywords:

توسعه پایدار , مدل ریاضی , شهر پایدار , بهینه سازی , بافت های فرسوده شهری