پهنه بندی سیمای سرزمین برای حفاظت بر اساس ساختار اکولوژیکی و ارزش های محلی

مدل اندوختگاه زیستکره، محور کلیدی ترویج حفاظت و توسعه پایدار در مناطق تحت حفاظت است. با توجه به این مسئله نیاز به یک چارچوب پهنه بندی به روش ترکیب گرا با دیدی بین رشته ای داریم از طریق به کارگیری رویکردهای کمی در ارزیابی مکان دار ساختار اکولوژیکی و رویکردهای کیفی در ارزیابی مکان دار نگرش فضایی مردم بومی. هدف این پژوهش، پهنه بندی بر اساس سنجش ساختار سیمای سرزمین و سنجش ارزش های محلی مکان دار در مجاورت منطقه حفاظت شده دنا است. به همین منظور با مقایسه واحدهای سرزمین با مدل حرفی منطقی و مردم نگاری، تخصیص پهنه ها صورت گرفته است. مناطق با ارزش حفاظتی و اغلب با ارتفاع بالاتر، به پهنه هسته تخصیص داده شده است. در مناطق تخصیص داده شده به پهنه سپر، حفظ ارتباط پهنه هسته و لکه های جنگلی پیرامون مورد نظر است. تمرکز استفاده های مردمی بیشتر در پهنه گذار است. این شیوه، نوعی ارزیابی توان اکولوژیکی-اجتماعی برای حفاظت سیمای سرزمین و استفاده های مردمی است که پیشنهاد تدابیر مدیریتی و طرز مداخله آینده را هدایت می گرداند.

Keywords:

ساختار اکولوژیکی , مردم بومی , حفاظت , ارزش محلی , توان اکولوژیکی-اجتماعی