بررسی نقش داوری و میانجی گری در کاهش جرایم خانوادگی

داوری و میانجی گری به عنوان روش هایی برای حل اختلاف در سیستم قضائی ایران نقش مهمی در حل دعاوی خانوادگی ایفا می کنند. این روش ها با هدف کاهش هزینه ها، زمان و تنش های قضائی در مسائل خانوادگی نظیر طلاق، حضانت فرزند، و اختلافات مالی و عاطفی مورد استفاده قرار میگیرند. در حالی که داوری تصمیمات الزام آوری صادر میکند، میانجی گری به صورت غیرالزام آور و تسهیل کننده فرآیند مذاکرات است.اگر چه هر دو روش میتوانند در کاهش خشونت های خانگی، پیشگیری از تشدید بحران ها، و حفظ روابط خانوادگی موثر باشند. اما با این همه، چالش هایی نظیر عدم الزام آوری میانجی گری، نیاز به همکاری طرفین، و کمبود تخصص میانجی ها و داوران میتواند بر اثربخشی این روش ها تاثیر بگذارد. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی تلاش دارد تا با واکاوی نقش نهادهای یادشده راه کارهایی را برای ارتقای کارکرد این فرآیندها، به دست دهد. نتایج پژوهش نشان از دارد که داوری و میانجی گری به ویژه در حل اختلافات مالی، حضانت، و مشکلات عاطفی و رفتاری میان اعضای خانواده ها، به عنوان ابزارهای موثر برای جلوگیری از تشدید بحران ها و پیشگیری از جرایم خانوادگی شناخته می شوند. از این رو نوشتار حاضر پیشنهاداتی همچون آموزش تخصصی داوران و میانجی ها، تقویت چارچوب های قانونی، و استفاده از فناوری برای تسهیل دسترسی به این خدمات را به عنوان راهکارهایی جهت کارآمد ساختن این نهادهای یادشده ارائه می نماید.

Keywords:

داوری , میانجی گری , حل اختلاف , سیستم قضائی ایران , جرایم خانوادگی