تدوین مدلی مقایسه ای از عوامل اجتماع پذیری موثر بر مجتمع های مسکونی دارای حصار و فاقد حصار با تکیه بر نقش اجتماع پذیری عرصه عمومی در ایجاد حس تعلق به مکان

افزایش جمعیت شهری و رشد ساخت و ساز و سکونت در مجتمع های مسکونی و تغییر سبک زندگی اجتماعی انسان ها و همچنین کم اهمیت شمردن روابط در فضاهای باز و نیمه باز در مجتمع های مسکونی باعث عدم احساس تعلق ساکنین به مکان سکونت شده است. این مقاله به بررسی و مقایسه مجتمع های مسکونی حصاردار و بدون حصار با تمرکز بر موضوع اجتماع پذیری و تاثیر آن بر حس تعلق به مکان پرداخته است. هدف اصلی این پژوهش، تحلیل رابطه میان حس تعلق به مکان در ساکنین مجتمع های مسکونی حصاردار و بدون حصار و بررسی تفاوت های موجود در این حس بین این دو نوع مجتمع است. همچنین، به بررسی نحوه شکل گیری تعاملات اجتماعی در این مجتمع ها پرداخته شده تا مشخص شود چگونه وجود یا عدم وجود حصار بر تعاملات اجتماعی و به تبع آن بر حس تعلق به مکان تاثیر می گذارد.این پژوهش به این سوال پاسخ می دهد که چه رابطه ای در حصاردار یا بدون حصار بودن مجتمع های مسکونی و حس تعلق به مکان، تفاوت های موجود در این حس بین ساکنین دو نوع مجتمع، و نحوه شکل گیری تعاملات اجتماعی در آن ها وجود دارد. اهداف پژوهش شامل تعیین رابطه اجتماع پذیری و حس تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی حصاردار و بدون حصار و تبیین تفاوت های موجود در این حس است. در نهایت پس از شناسایی عوامل موثر در اجتماع پذیری در ایجاد حس تعلق به مکان در این دو نوع مجتمع، به مدل مفهومی رسیده است که بر اساس آن می توان به این نتیجه رسید که عوامل کالبدی، انسانی، تسهیلات و دیگر ویژگی های اجتماع پذیری میتواند به نوعی بر ایجاد حس تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی اثرگذار باشد.

Keywords:

حس تعلق به مکان , مجتمع های مسکونی , اجتماع پذیری , حصار