نقش بازی های گروهی و فعالیت های حرکتی در کاهش اضطراب اجتماعی دانش آموزان

این پژوهش با هدف بررسی نقش بازی های گروهی و فعالیت های حرکتی در کاهش اضطراب اجتماعی دانش آموزان انجام شد. با استفاده از یک روش ترکیبی (کمی-کیفی) و رویکرد تبیینی متوالی، ۱۶۰ دانش آموز ۱۴-۱۸ ساله در قالب دو گروه آزمایش و کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ۱۲ هفته در برنامه های بازی گروهی و فعالیت های حرکتی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده ها از طریق پرسشنامه استاندارد اضطراب اجتماعی (LSAS-SR)، مشاهده ساختاریافته،مصاحبه های نیمه ساختاریافته، و اندازه گیری های فیزیولوژیکی (ضربان قلب و سطح کورتیزول) جمع آوری شدند.یافته ها نشان می دهد که سطح اضطراب اجتماعی در گروه آزمایش به طور معناداری کاهش یافت تحلیل کیفی مصاحبه ها نیز تایید کرد که تقویت حس تعلق گروهی و کاهش ترس از قضاوت از جمله مکانیسم های کلیدی این بهبود بودند. مقایسه با مطالعات پیشین نشان داد که فعالیت های سنتی (مانند بازی های بومی) در مناطق روستایی موثرتر از فناوری های نوین (مانند VR) عمل کردند، که احتمالا ناشی از تناسب فرهنگی و آشنایی بیشتر دانش آموزان با این فعالیت ها است. این مطالعه با شناسایی تفاوت های فرهنگی-جغرافیایی در اثربخشی مداخلات، گامی مهم در جهت طراحی برنامه های آموزشی شخصی سازی شده برداشت. پیامدهای عملی شامل ادغام بازی های گروهی در برنامه درسی مدارس، توسعه فناوری های کم هزینه، و آموزش مربیان در حوزه روانشناسی ورزشی است. با این حال، محدودیت هایی مانند نمونه گیری محدود و کمبود داده های طولی نیاز به پژوهش های آینده در مقیاس بزرگ تر و بلندمدت تر را برجسته می کند.

Keywords:

اضطراب اجتماعی , بازی های گروهی , فعالیت های حرکتی , دانش آموزان , روش ترکیبی , تفاوت های فرهنگی.