اثربخشی آموزش واقعیت درمانی بر نگرش های ناکارآمد و باورهای وسواسی در دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری شهر دامغان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی واقعیت درمانی بر نگرش های ناکارآمد و باورهای وسواسی در دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری بود. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری شهر دامغان سال ۱۴۰۲ بودند. نمونه آماری در این پژوهش شامل ۳۰ دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری (۱۵ نفر برای گروه کنترل، ۱۵ نفر برای گروه آزمایش) که به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه نگرش های ناکارآمد بک و وایزمن و پرسشنامه باورهای وسواسی مادزلی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ انجام شد. در این پژوهش برای تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده و برای بررسی همه فرضیه ها و تعیین تاثیر مداخله بر روی گروه آزمایش و ارزیابی تفاضل نمرات دو گروه در فاصله پیش آزمون و پس آزمون از تجزیه و تحلیل کوواریانس چند متغیره (MANCOVA) استفاده شد. یافته ها نتایج به دست آمده از پژوهش بیانگر آن است که، آموزش واقعیت درمانی بر نگرش های ناکارآمد و باورهای وسواسی در دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری تاثیر دارد. به عبارتی آموزش واقعیت درمانی باعث کاهش نگرش های ناکارآمد و باورهای وسواسی در دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری شد.

Keywords:

واقعیت درمانی , نگرش های ناکارآمد , باورهای وسواسی , اختلالات یادگیری