تطور منطقی الگوهای مطالعه نظریه روایت جمعی

روایت جمعی در سال های اخیر به عنوان یکی از گونه های رو به رشد شناخته می شود. گونه شناسی روایت جمعی در این سال ها، تابع رویکردهای متفاوت نظریه پردازان بوده است. روایت شناسان روایت های جمعی را بر مبنای کاربردهای «ما» در گفتار، فاصله انواع آن با روایت های رئالیستی، ارتباط میان عناصر «من»، «ما» و «دیگران»، تباین میان حالت انحصاری و فراگیر «ما» در روایت پردازی و اختلاف سطح داستان یا گفتمان رده بندی کرده اند. به نظر می رسد تا کنون نتیجه هیچ یک از معیارهای معرفی شده در مطالعات کم تعداد این حوزه، مورد توافق قطعی قرار نگرفته اما تعمیق در پژوهش های بنیادین این حوزه نشان می دهد با گذشت زمان، روایت شناسی ادبی توانسته است به چارچوب های مشخص تری در باب الگوهای روایت جمعی دست یابد. در همین راستا پژوهش حاضر نیز در تلاش است پس از مطالعه روند پژوهش ها و یافتن خطوط ارتباطی این نظریه ها، عنصر داستانی را سنجه ای برای طبقه بندی گونه های روایت جمعی قرار می دهد. برآیند این ارزیابی، سه گونه کلی است: من+دیگران، گروه+اعضاء و شخصیت جمعی.

Keywords:

روایت جمعی , ما-روایت , گونه شناسی , جریان شناسی , نظریه پردازی