هدایت گری و اختفای الاهی

اختفای الاهی چالشی نوپدید در فلسفه دین است. به طور خلاصه باورمندان به این دیدگاه می گویند اگر خدایی وجود داشته باشد باید خود را از چشم انسان ها پنهان نکند و به گونه ای روشن باشد که آدمیان بتوانند با او ارتباط برقرار کنند. اگر خدا وجود دارد و هدایتگر بشر است چرا خود را از چشم انسانها پنهان کرده و یا حداقل نشانه های بیشتری از حضور خودش را در اختیار آدمیان نگذاشته است؟ آیا ممکن نبود ما قرائن بیشتری از وجود و حضور خدا و نیز صحت گزاره های دینی در اختیار داشته باشیم تا دیگر کسی نتواند مدعی شود در پی یافتن حقانیت دین بوده و موفق نشده است؟ آیا ممکن نبود ما گزینه هایی مثل دیدن عالم برزخ، ارتباط با ارواح پس از مرگ و گفت وگو با اولیای دین را به صورت گسترده تر از اکنون در اختیار داشته باشیم تا شک و شبهه دینی مان از میان برود و یقینمان زیادتر شود؟ چگونه می توان «اختفای الاهی» را با هدایت گری او کنار هم گذاشت؟ آیا می توان آن دو را با هم جمع کرد و به دام تعارض هم نیفتاد؟ در این مقاله به روش توصیفی، تحلیلی تعارض هدایت گری خداوند و اختفای او بررسی شده و برای حل مشکل اختفاء، هدایت گری او به دو صورت «لازم» و «ممکن» تفسیر شده است.

Keywords:

اختفای الاهی , هدایت گری خداوند , خداباوری , وجود خدا , خداناباوری