محمد علی صالحی - استادیار، دانشگاه گیلان،گروه مهندسی شیمی
زهرا صفری - دانشجوی کارشناسی ارشد،دانشگاه گیلان،گروه مهندسی شیمی
سمیه نیکخواه - دانشجوی کارشناسی ارشد،دانشگاه گیلان،گروه مهندسی شیمی
مژده علیانی - دانشجوی کارشناسی ارشد،دانشگاه گیلان،گروه مهندسی شیمی

اثر دو استراتژی برای افزایش انتقال جرم ترکیبات آب گریز افزایش یک بردار انتقال آبی (روغن سیلیکون 10% ) و جریان تیلور تحت فشار زیستی و غیر زیستی در راکتورهای مخزنیهمزده، بستر چکه ای و مویی مورد بررسی قرار گرفت.سیستم هابوسیله انتقال جرم محدود شده اند و واکنش بیولوژیکی محدودکننده نیست.جریان تیلور در راکتور مویی منجر به دو مرتبه افزایش در مقدار ضریب انتقال جرم حجمی (KIA) در مقایسه با مقادیر آن در راکتور های STR و TBR شد. افزایش روغن سیلیکون منجر به کاهش ضریب توزیع متان از 33/5 در اّب به 3/2 شده و همچنین ظرفیت حجمی متان به ترتیب 41% و 131% در STRو TBR افزایش S100 Kia را در لوله مویی 38% کاهش اما حذف متان و مصرفO2 را بوسیله متانتروفیک افزایش داد.سهم کانال مویی یا توجه به حجم کم آن نسبت به حجم کل سیستم نشان دهنده پتانسیل خوب آن برای بهینه سازی بیشتر راکتور مویی است.

بردار انتقال- جریان تیلور– راکتور مویی- STR- TBR