تاثیر رویکرد کیفیت محیطی بر تحقق شاخص های شهر دوستدار کودک در طراحی محله (نمونه موردی: محله شیخ طوسی غربی منطقه ۱۰ شهرداری اصفهان)

شهر دوستدار کودک شهری است که در آن مرکز توجه است و اهمیت به ابعاد مادی و معنوی کودکان در اولویت برنامه ریزی و طراحی است. چراکه کودک فضاهای آسیب پذیر و کیفیت محیط ها و فضاهای شهری تاثیر گذار بر آینده جامعه می باشد. امروزه در فضاهای شهری کمبود توجه به کودکان و حضور آن ها بیش از پیش احساس می شود. دستیابی به محیط های شهری دوستدار کودک یکی از عوامل مهم فضاهای شهری به دوستدار کودک بودن شهرها و محلات است. با توجه به اینکه یکی از راهکارهای مهم دستیابی به محیط های شهری کیفیت برای تولید فضاهای حضورپذیری کودکان می تواند باشد. هدف این پژوهش بررسی تاثیر رویکرد کیفیت محیطی بر تحقق شاخص های شهر دوستدار کودک در طراحی محله است. در این راستا روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی بوده که با رویکرد کمی- کیفی به بررسی و تحلیل شاخص های شهر دوستدار کودک می پردازد. روش این پژوهش، کمی کیفی بوده و برای ارزیابی و تحلیل شاخص های شهر دوستدار کودک از اطلاعات کتابخانه ای و مطالعه اسناد موجود در شهرداری اصفهان استفاده گردید. همچنین به مراکز خاص، برای بررسی کیفیت محیطی در محله شیخ طوسی، تعداد سه متغیر ساحت مسکن، دسترسی به مراکز فرهنگی- ورزشی و دسترسی به مراکز خدماتی انتخاب شد، و بر روی هر کدام از آن ها دارغ های (Hot Spot) و شاخص Z و شاخص موران (Moran's Index) انجام شد، که از نرم افزار GIS برای تحلیل این شاخص ها استفاده گردید. سپس ارتباط مفهوم کیفیت محیطی و شهر دوستدار کودک و اثرگذاری آن بر یکدیگر قرار گرفت.

Keywords:

کیفیت محیطی , شهر دوستدار کودک , محله , منطقه ۱۰ اصفهان