محسن کمانداری - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه یزد

از پیامدهای صنعتی شدن و شهرنشینی شتابان، می توان به پدیده حاشیه نشینی و سکونت گاه های غیررسمی اشاره کرد. حاشیه نشینی شهری که شاید همزاد شهر و شهرنشینی باشد، در شرایط امروزین ابعادبزرگ تری یافته و یکی از مسائل مهم کشورها، به ویژه کشورهای کمتر توسعه یافته، محسوب می شود. یکی از مسائل مهمی که حاشیه نشینی برای شهر های بزرگ فراهم آورده است تهدید امنیت انسان ها می باشد. درمحلات حاشیه نشین نرخ جرائم و بزهکاری به علت تراکم بالای جمعیت،فقر، باروری بالا،بی سوادی، تضعیف پیوند های اجتماعی، بالا ازیابی می شود و باعث تحدید خانواده ها در درون این مناطق و مشکلات امنیتی زیادی برای ساکنان شهر های بزرگ به وجود می آورد.هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین مناطق حاشیه نشین و امنیت انسان ها در شهرها می باشد. روش تحقیق در پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی می باشد. با استفاده -ترکیبی از روش کتابخانه ای و میدانی به جمع آوری اطلاعات پرداخته شده است.نتایج تحقیق نشان می دهد که حاشیه نشینی یک معضل اجتماعی در شهرهای بزرگ می باشد که این امر نشان دهنده ضعف در ساختار اجتماعی، بازتاب فضای بیمار گونه اقتصاد، مدیریت شهری ضعیف، ناکار آمدی برنامه ریزی فضایی منطقه ای و -بی عدالتی های اجتماعی اقتصادی در سطح ملی، استانی و محلی است. در واقع میتوان اظهار داشت که محلات – حاشیه نشین با جرم و آسیب های اجتماعی و کاهش امنیت انسان ها در شهرها تاثیر دارند و مناطق حاشیه نشین بهدلیل شرایط محیطی و وجود عناصر نامساعد و همچنین به دلیل ناهمگونی اجتماعی فرهنگی و فقر از جرم خیز – ترین مناطق شهری محسوب می شوند

جرم ، امنیت، حاشیه نشینی ، شهر