شناخت الگوهای پایداری در معماری مسکونی بومی اقلیم گرم و خشک

بی توجهی به الگوهای پایداری معماری بومی باعث به وجود آمدن معماری کم دوام و ناپایدار در دنیای کنونی شده است. برای دستیابی به معماری پایدار باید همچون گذشته به عوامل اقلیمی منطقه توجه نمود و تاحد امکان ساختمان ها به گونه ای طراحی شوند که با استفاده بهینه از انرژی های تجدید پذیر، از مصرف بی رویه انرژی های فسیلی جلوگیری به عمل آید. بنابراین بررسی مجدد راهکارهای حاصل شده در طی سالیانگذشته و تطبیق آن ها با شرایط امروزی امری ضروری و لازم می باشد. در این مقاله چگونگی و تمهیداتی که در معماری بومی اقلیم گرم و خشک، انرژی های قابل تجدید را در ساختمان ها به کار گرفته اند و اینکهشرایط اقلیمی منطقه چه تأثیری در طراحی ساختمان ها گذاشته، مورد بررسی قرار گرفته است. در معماری مسکونی بومی ایران همواره توجه به مسائل اقلیمی و در نظر گرفتن شرایط آب و هوایی در امر طراحیساختمان ها مورد توجه بوده است. بنابراین بازشناسی این عوامل که در جهت رسیدن به آسایش انسان بوده است و به روز کردن و استفاده از آن ها در معماری کنونی برای دستیابی به پایداری محیط زیست هدف موردنظر این مقاله می باشد. برای انجام این تحقیق از روش های تحلیلی و پژوهشی بر مبنای مطالعه منابع کتابخانه ای و همچنین بررسی بناهای مسکونی ساخته شده در این اقلیم و مقایسه جنبه های گوناگون آن ها با یکدیگر استفاده شده است. بر طبق نتایج حاصل شده از این تحقیق، معماری بومی ایران در این نواحی به جنبه هایگوناگونی از پایداری توجه نموده است، در نتیجه تلفیق آن ها با تکنولوژی و پیشرفت های کنونی در زمینه انرژی و پایداری می تواند ما را به سوی معماری ماندگاری که کمترین آسیب را به محیط اطراف خود داشته باشد، پیش ببرد

Keywords:

الگوهای پایداری , معماری بومی , معماری مسکونی , اقلیم گرم و خشک