والدگری مثبت و تاثیر آن بر تاب آوری و مهارت های ارتباطی کودکان دبستانی

والدگری مثبت به عنوان یکی از رویکردهای نوین در تربیت فرزندان، در دهه های اخیر توجه بسیاری از روان شناسان و متخصصان تربیتی را به خود جلب کرده است. این سبک والدگری مبتنی بر تعامل گرم، حمایت عاطفی، تقویت رفتارهای مطلوب، تعیین مرزهای روشن و استفاده از روش های غیرتنبیهی است. هدف اصلی والدگری مثبت، تربیت کودکانی مستقل، مسئولیت پذیر، مقاوم در برابر چالش ها و دارای مهارت های اجتماعی و ارتباطی قوی است.از سوی دیگر، تاب آوری به عنوان توانایی سازگاری موثر کودک با فشارهای روانی، تعارض ها و موقعیت های دشوار زندگی، و همچنین مهارت های ارتباطی که شامل ابراز احساسات، همدلی، گوش دادن فعال و حل تعارضات می شود، از مولفه های مهم رشد اجتماعی و هیجانی کودکان در سنین دبستان به شمار می آیند.در این مقاله مروری، مجموعه ای از مطالعات نظری و تجربی بین المللی بررسی شده است که رابطه بین والدگری مثبت با تاب آوری و مهارت های ارتباطی کودکان دبستانی را تحلیل می کنند. نتایج پژوهش ها نشان می دهند که کودکان دارای والدین مثبت نگر، در مقایسه با دیگر کودکان، میزان بیشتری از تاب آوری و مهارت های ارتباطی را دارا هستند. همچنین مشخص شده است که این نوع فرزندپروری نه تنها باعث کاهش مشکلات رفتاری و هیجانی در کودکان می شود، بلکه زمینه ساز رشد اجتماعی سالم نیز هست.در پایان، بر اهمیت آموزش سبک والدگری مثبت به والدین، و همچنین طراحی مداخلات مدرسه محور برای ارتقای تعامل والد-کودک، تاکید شده است. والدگری مثبت می تواند به عنوان ابزاری موثر در تقویت سلامت روان و رشد متعادل کودکان دبستانی به کار گرفته شود.

Keywords:

والدگری مثبت , تاب آوری , مهارت های ارتباطی , کودکان دبستانی , فرزندپروری , رشد هیجانی-اجتماعی