بررسی مولوی یا ارشادی بودن نهی در آیه و لا تقربا هذه الشجره به تکیه بر آرا متکلمین

مسئله هبوط حضرت آدم و حوا (ع) بر روی زمین و خروج شان از بهشت به دلیل تناول از درخت ممنوعه همواره یکی از مباحث مهم میان مفسرین شیعه و سنی بوده است. ظاهر آیاتی که داستان حضرت آدم(ع) را در قرآن بیان می کنند دلالت بر این مطلب دارند که خروج حضرت آدم از بهشت به علت نافرمانی او از نهی الهی بود و ایشان مرتکب معصیت شده و به همین سبب از بهشت خارج شدند. از طرفی یکی از ضروریاتی که در علم کلام، متکلمین مورد بحث قرار می دهند، عصمت و لغزش ناپذیری انبیاء می باشد، تعارض عصمت انبیاء با نافرمانی حضرت آدم و ظاهر آیات قرآن، نویسنده را بر آن داشت با شیوه توصیفی تحلیلی نظریات مفسرین شیعه و سنی را مورد مطالعه و بررسی قرار داده و در پایان شواهدی مبنی بر «ارشادی» بودن نهی در آیه مذکور ارائه دهد که هم سازگار با آیات قرآن کریم می باشد و هم مویدات روایی برای این نظریه وجود دارد و هیچ گونه تعارضی با مسئله عصمت حضرت آدم (ع) ندارد.

Keywords:

نهی , مولوی , ارشادی , آدم(ع) , عصمت , عصیان