نقش مرکز محله در احیای هویت مکانی با تاکید بر مولفه های معماری بومی

هویت مکانی در بافت های تاریخی، حاصل تعامل میان الگوهای فضایی، عناصر کالبدی و تجربیات زیسته شهروندان است. مرکز محله؛ به عنوان کانون های انسجام اجتماعی، بستری برای تعاملات روزمره و در شکل دهی به حس تعلق و هویت جمعی نیز نقشی اساسی دارند، با این حال، تغییر و تحول زندگی معاصر؛ نظیر نادیده انگاری ارزشهای اجتماعی، مداخلات نامتوازن کالبدی و عدم تطابق الگوهای رفتاری با ساختار فضایی، موجب تضعیف هویت مکانی در بسیاری از محلات تاریخی، ازجمله فیض آباد شهر کرمانشاه شده است. این پژوهش با رویکرد کیفی و روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی نقش مرکز محله در احیای هویت مکانی با تاکید بر مولفههای معماری بومی می پردازد. مطالعات کتابخانه ای، برداشت های میدانی، تحلیل تطبیقی نمونه های مشابه؛ ابزارهای اصلی گردآوری داده ها در این تحقیق هستند. یافته های پژوهش نشان می دهد که بازآفرینی مرکز محله از طریق استفاده مجدد از الگوهای فضایی سنتی، بهره گیری از مصالح و فنون های ساخت بومی و تاکید بر ارتباط یکپارچه فضاهای باز و بسته، می تواند زمینه ساز احیای هویت مکانی شود. در پایان، مقاله پیشنهادهایی برای مداخلات معمارانه ارائه میدهد که ضمن حفظ ارزش های تاریخی، با نیازهای معاصر نیز سازگار باشند.

Keywords:

مرکز محله , هویت مکانی , احیای هویت مکانی , معماری بومی , محله فیض آباد , کرمانشاه