محمد صدقی - دانشیار گروه زراعت و اصلاح نباتات دانکده کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی
بهمن امان پور بالانجی - دانش آموخته کارشناسی ارشد رشت زراعت دانشگاه محقق اردبیلی
سحر قلی طلوعی - دانش آموخته کارشناسی ارشد رشته بیماری های گیاهی دانشگاه تبریز
عطا جم بارندوزی - دانشجوی کارشناسی ارشد اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه محقق اردبیلی،

فرسودگی بذر در طول دوره انبارداری یک فرآیند فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی پیچیده است که منجر به کاهش جوانه زنی بذر می شود. این پدیده با تغییر در فعالیت آنتی اکسدانت کل در طول مدت فرسودگی همراه است. در تحقیق حاضر بازیابی قدرت بذور فرسوده لوبیا تحت تیمار محلول های مختلف پرایمینگ و تغییرات آنزیمی آنب ه عوان مارکرهای مولکولی شناسایی قدرت بذر بررسی شده است. ا ین آزمایش به صورت فاکتوریل و بر پایه طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فرسودگی (شاهد، 90 و 80 درصد جوانه زنی) و پرایمینگ بذر (شاهد، هیدرو، اسمو، هورمون و هالو پرایمینگ) به عنوان تیمارهای آزمایش در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که بیشترین فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسمیوتاز در سطح فرسودگی اول و از پیش تیمار اسموپرایمینگ به دست آمد. با افزایش رند فرسدگی از میزان فعالیت کاتالاز کاسته شد و در سطوح مختلف تیمار پرایمینگ بیشترین فعالیت آنزیمی در هیدروپرایمینگ بذر مشاهده گردید. با توجه به این که اندازه گیری فعالیت کاتالاز ساده تر از سایر انزیم هاست، می توان از این آنزیم به عنان یک مارکر قدرتمند در شناسایی و تمایز توده های بذری قوی و ضعیت استفاده کرد.

کاتالاز، سوپراکسید دیسمیوتاز، فرسودگی، پرایمینگ