شاهین اقبال سعید - دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان، دانشکده کشاورزی، گروه علوم دامی

استفاده از اسپرم به عنوان عامل ترانسژن به تخمک ایده ای بود که پیش بینی میشد بتواند تحول عظیمی در علم ترانسژنزیز ایجاد کند. با این وجود، بدلیل تکرارپذیری بسیار پائین این تکنیک تا کنون به عنوان یک روش معتبر برای انتقال ژن در محافل علمی مورد تأئید قرار نگرفته است. اخیراً ثابت شده است که فقط اسپرم های مرده قادر به جذب ترانسژن هستند و اسپرم های زنده به صورت جزئی و کاملاً موقت با ترانسژن مرتبط می شوند. هدف از انجام این تحقیق، بررسی اماکن جذب ژن از طریق جنین در مراحل پس از لقاح است. پلاسمید pEGFP-C1 که حامل ژن پروتئین فلورسنت سبز تحت کنترل پروموتور CMV است، استفاده شد. پس از همزمان سازی میش ها، در یک گروه تلقیح طبیعی انجام شد و به دنبال آن در روز پنجم پس از لقاح تزریق ترانسژن به داخل رحم اجرا شد. در گروه دوم، به طور همزمان اسپرم و ترانسژن به داخل رحم تزریق شدند. نرخ آبستنی در هر دو گروه 16/7 درصد بود. علیرغم وجود فلورسنت سبز برتر در گروه های ترانسژن نسبت به گروه کنترل برای ژن EGFP، نتایج PCR از DNA استخراج شده با استفاده از بافت های مختل و نیز خون از هفت بره متولد شده نشان داد که هیچکدام از آنها ترانسژن EGFP را همراه نداشتند. به طورکلی، انکوباسیون ترانسژن با اسپرم و یا بدون آن در طول مدت آبستنی نتوانست منجر به ترانسژنزیز گردد.

ترانسژنزیز، EGFP، اسپرم، بره، SMGT