ارزیابش شاخص های تحمل به خشکی ژنوتیپ های آفتابگردان در مناطق معتدل کرمانشاه

به منظور ارزیابی شاخص های تحمل به خشکی در ژنوتیپ های آفتابگردان آزمایشی در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 3 تکرار در دو مزرعه با اعمال آبیاری مطلوب و محدود با استفاده از 6 رقم آفتابگردان روغنی شامل ارقام نرخ، لاکوموا، الستار، آذرگل، مستمر و یوروفلور در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه در سال زراعی 1389 انجام شد، تیمار آبیاری به صورت دور آبیاری (یک هفته در میان برای آبیاری مطلوب و سه هفته در میان برای شرایط تنش) انجام شد، با اندازه گیری عملکرد روغن ژنوتیپ ها در آزمایش دوگانه، شاخص های کمی تحمل به خشکی، میانگین بهره وری، میانگین هندسی بهره وری، میانگین هارمونیک، نسبت افت عملکرد، شاخص تحمل به تنش، شاخص حساسیت به تنش و شاخص تحمل تعیین شدند. با محاسبه ضریب همبستگی ساده پیرسون بین شاخص های فوق و میانگین عملکرد روغن در دو آزمایش تنها شاخص های GMP, HAR, MP و STI معنی دار شدند بر اساس نمودار هر یک از این شاخص ها با میانگین عملکرد روغن در آزمایش آبیاری مطلوب و محدود، رقم آذرگل (دارای بیشترین عملکرد روغن در هر دو شرایط)، و رقم آلستار (دارای بیشترین عملکرد روغن در مزرعه تحت تنش و عملکرد روغن کمتر در مزرعه تحت آبیاری مطلوب) قرار گرفتند. نتایج نشان می دهد که کمترین میزان افت عملکرد در رقم مستر می تواند بدلیل وجود ژن های تحمل به خشکی در این رقم جدید باشد.

Keywords:

آفتابگردان , شاخص کمی تحمل به خشکی , عملکرد , ژنوتیپ , عملکرد روغن , اجزای عملکرد