عبدالله طلوعی آذر - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ارومیه
شبنم حق بین - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه ارومیه

سال های پس از مرداد 1332 هجری شمسی، سال های خستگی، نا امیدی و سرخوردگی روشن فکری در ایران است . این فضای تلخ و سیاه نه تنها د ر میان جریان های سیاسی حاکم بود، بلکه وارد محافل ادبی و فرهنگی ایران شد و آن را تحت تأثیر خود قرار داد.بیشتر شعرای این دوره دچار یأس و سرگردانی می شوند و نگاه ناامیدانه به جهان دارند . اما سیاوش کسرایی متولّد سال 1305 در اصفهان و درگذشته در بهمن 1374 در وین ، که از شاعران و فعالان سیاسی معاصر ایران است ، با ناامیدی صر ف به همه چیز نم ی نگرد . او سعیدارد خود را از جو اختناق بیرون بکشد و به سوی امیدواری برود . با این که سرزمین شاعر سرزمین بلاخیز اندوه است و سرچشمه محنت بار دل تنگی ، اما با ای ن همه شاعر امید های خود را هرگز از دست نمی دهد. و تسلیم نومیدی و افسردگی نمی شود. نمونه خوب این خصلت درغالب اشعار او پیداست بویژه شعر آرش کمانگیرش که اسطوره بسیار زیبایی است. در مقاله حاضر منظومه آرش کمانگیر از مجموعه شعری او که بعد از کودتای 28 مرداد سروده ، انتخاب شده است . سیاوش کسرایی در این منظومه نشان می دهد که با امید و هم بستگی می توان بر تمام نا امیدی ها چیره شد.

کسرایی، آرش کمانگیر، امید، نا امیدی