تاثیر برنامه ریزی درسی معکوس بر افزایش درگیری ذهنی دانش آموزان

در دهه های اخیر، نظام های آموزشی جهان به دنبال روش هایی نوین برای افزایش درگیری ذهنی و مشارکت فعال دانش آموزان در فرآیند یادگیری بوده اند. یکی از رویکردهای نوظهور، برنامه ریزی درسی معکوس است که به عنوان مدلی نوین، ساختار سنتی آموزش را دگرگون می سازد. در این شیوه، آموزش مفاهیم پایه در خارج از کلاس و اغلب با استفاده از منابع چندرسانه ای انجام می شود و زمان کلاس به فعالیت های تعاملی، حل مسئله و بحث گروهی اختصاص می یابد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر این نوع برنامه ریزی درسی بر میزان درگیری ذهنی دانش آموزان در محیط آموزشی است.درگیری ذهنی به عنوان یکی از شاخص های مهم یادگیری عمیق، به میزان توجه، تمرکز و تلاش شناختی دانش آموزان در حین یادگیری اشاره دارد. این پژوهش با بهره گیری از روش شبه تجربی و مقایسه بین دو گروه آموزش دیده با الگوی سنتی و برنامه ریزی معکوس، انجام شد. یافته ها نشان داد که دانش آموزانی که با برنامه ریزی معکوس آموزش دیده اند، در مقایسه با گروه کنترل، در شاخص هایی چون تفکر انتقادی، مشارکت فعال، انگیزش درونی و انعطاف پذیری شناختی عملکرد بهتری داشتند.همچنین، این رویکرد باعث افزایش تعامل میان دانش آموز و معلم، فرصت سازی برای بازخورد فوری و ارتقای حس مسئولیت پذیری در فرآیند یادگیری شد. استفاده از ابزارهای دیجیتال و محتوای پیش نیاز در خارج از کلاس موجب شد دانش آموزان با آمادگی ذهنی بیشتری در جلسات درسی شرکت کنند. در نتیجه،سطح درگیری ذهنی آن ها افزایش یافت و یادگیری پایدارتری شکل گرفت.

Keywords:

برنامه ریزی درسی معکوس , درگیری ذهنی , یادگیری فعال , مشارکت دانش آموز , روش های نوین تدریس.