پرورش استعداد ورزشی «( نقش و جایگاه عوامل روانی حرکتی در استعدادیابی ورزشی

دراسلام تفاوت های فرد و جامعه پذیرفته و مورداحترام است. رعایت آن، افراد جامعه را به سعادت که همان سلامت، آرامش و اقتصادی عمل کردن است می رساند. هنرفرد و سازمان های تربیتی اینست کهحرفه وکار فرد را از طریق توانایی /آمادگی هایش مشخص کننند. عوامل بسیاری چون توانایی، فرصت، انگیزه و محیط مربیگری در پرورش استعدادهای ورزشی اهمیت دارد. از منظر عمومی دو رویکرد در بحث استعدادیابی مورد توجه است: 1(گزینش زود هنگام. افراد مستعد بالای رتبه 75 مورد گزینش و تربیت ویژه قرار می گیرد. به دلیل اینکه این رتبه در فرد تا بزرگسالی پایدار نمی ماند، روش خوبی نیست. بعلاوه، برخی افرادی که رتبه زیر 75 را می آورند مستعد هستند و می توانند درمراحل دیگر در ورزش مفید باشند، متاسفانه حذف می شوند، بدین جهت آن مانع بزرگی در پرورش استعداد است. همچنین، درصدی از افرادمنتخب بالای 75 بدلیل عدم تحمل فشار تمرین، ورزش را ترک می کنند. بنابراین، این رویکرد اقتصادی نیست. این روش فقط برای درصدی که طاقت فشار تمرین و عوامل دیگر را دارند مفید است، به شرطی که همه را حذف نکنیم.2(پرورش استعداد باید بلند مدت، دارای برنامه، فلسفه، و اهداف باشد. برای دلبستگی پیداکردن، برنامه باید لذت بخش باشد. شایستگی های مهارتی و شناختی باید توسعه یابد، مربی، والدین و ورزشکار باید باهمدیگر همکاری یکپارچه داشته باشند. فشار در مراحل اولیه از محیط تمرین باید حذف شود اما بعدهاباید اضافه شود. ژنتیک صرفا کارساز نیست بلکه باید محیط پرورشی هم مورد ملاحظه قرار داد. یعنی افراد را باید پرورش و تربیت کرد. پرورش مناسب در صورتی تحقق پیدا می کند که مهارتهای عاطفی،روانی، جسمانی-حرکتی، ورزشی و یکپارچگی آن ها نیز مورد توجه باشد. باید برای همه فرصت برابر فراهم کرد، خوشبختانه این موضوع با اصل 3 قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز سازگار است. در این رویکرد، پیشرفت شدیدا انفرادی است. یعنی نیاز، اهداف، آموزش و محیط مربیگری باید انفرادی باشد. بالاخره، پرورش استعداد با رویکرد رایج زود هنگام در تضاد است.