ارزیابی اثر پایداری درآمد زوجین بر میزان طلاق در ایران: کاربردی از رهیافت الگوی خودرگرسیونی با وقفههای توزیعی

این پژوهش به بررسی تاثیر پایداری درآمد زوجین بر میزان طلاق در ایران طی سالهای ۱۹۳۱ تا ۲۰۴۱ میپردازد. در این راستا، با استفاده از دادههای سری زمانی و بهره گیری از روشهای اقتصادسنجی، از جمله مدل خودرگرسیونی با وقفه های توزیعی (ARDL) و آزمون هم انباشتگی یوهانسن، رابطه بین ثبات درآمدی و میزان طلاق تحلیل شده است. یافته های پژوهش نشان میدهد که افزایش پایداری درآمد خانوارها، اثر منفی و معناداری بر نرخ طلاق دارد، بهگونهای که نوسانات درآمدی، نااطمینانی مالی و کاهش امنیت اقتصادی، احتمال فروپاشی زندگی مشترک را افزایش میدهد. نتایج برآورد مدل تصحیح خطا (ECM) نشان میدهد که در کوتاهمدت، شوک های درآمدی اثر فوری و افزایشی بر نرخ طلاق دارند، اما در بلندمدت، با تثبیت شرایط اقتصادی، این اثرات تعدیل شده و کاهش مییابند. همچنین، شاخص های کالن اقتصادی نظیر نرخ بیکاری و تورم نیز به عنوان متغیرهای کنترلی در مدل لحاظ شدهاند که نتایج نشان می دهد افزایش این شاخصها به طور معناداری منجر به افزایش نرخ طلاق می شود. برایناساس، یافته های پژوهش بر ضرورت اجرای سیاستهای اقتصادی موثر در جهت تقویت امنیت مالی خانوارها، کاهش نوسانات درآمدی و افزایش ثبات اقتصادی بهمنظور کاهش نرخ طلاق تاکید دارند. واژگان کلیدی: پایداری درآمد، نرخ طلاق، مدل ARDL، نااطمینانی مالی، هم انباشتگی یوهانسن، مدل تصحیح خطا (ECM)، نوسانات اقتصادی، سیاستهای اقتصادی.

Keywords:

پایداری درآمد , نرخ طلاق , مدل ARDL , نااطمینانی مالی , هم انباشتگی یوهانسن , مدل تصحیح خطا (ECM) , نوسانات اقتصادی , سیاستهای اقتصادی