در جستجوی عوامل زمینه گرای معماری خانه های بافت سنتی دوران قاجار و پهلوی شهر خرم آباد (جهت بهبود معماری خانه های معاصر شهر خرم آباد)

بافت های کهن، دارای گنجینه ارزشمندی هستند که می توان با نگرشی نو به احیا و شناخت عوامل مهمی از جمله زمینه گرایی در آنها پرداخت و نهایتا به بازنشاندن مولفه های معماری گذشته و تلفیق آنها با معماری معاصر دست یافت. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی است که برای گردآوری اطلاعات از روش های داده های کتابخانه ای و مطالعات میدانی استفاده شده است. هدف این نوشتار، دست یافتن به مهم ترین عوامل زمینه گرایی معماری شهر خرم آباد و پرداختن به مولفه های طراحی معماری آنها و ارائه فضاهایی در تطبیق با کالبد زندگی در خانه های امروزی است. مسئله اصلی پژوهش حاضر این است که، چگونه می توان با توجه به ویژگی های معماری و فرهنگی شهر خرم آباد و تاثیرات زمینه ای آن که در ساخت خانه های این شهر تاثیر گذاشته است به بازآفرینی و شناخت ویژگی های این شهر در جهت ارائه شاخص های مطلوب در معماری خانه های معاصر شهر خرم آباد پرداخت. نتایج نشانگر آن است اصلی ترین وجه تمایز خانه های تاریخی خرم آباد، ارتباط درون فضا با طبیعت، پلان نیمه برونگرای ساختمان ها، بدنه های همخوان با بناهای مجاور، تکریم فرهنگ به واسطه انجام آیین ها و مراسمات در خانه است. این ویژگی ها در خانه های معاصر به طور یکسان تداوم نیافته است. به واسطه تغییر الگوی مسکن و کاهش نقش حیاط، ارتباط با طبیعت دستخوش تغییر شده است. به واسطه عدم توجه به عرصه های خصوصی و حریم خانواده ها در خانه های امروزی، پلان ساختمان های امروزی اهمیت پیشین را ندارند؛ در مورد ویژگی بدنه های همخوان با بناهای مجاور، تغییرات غیرقابل برگشتی رخ داده است و در مورد برگزاری آیین ها و مراسمات در خانه، از نظر کمی همچنان برقرار است اما از نظر کیفی نیازمند تعریف فضاهای مختص به این آیین ها در کالبد فضاهای معاصر است.

Keywords:

Contextualism , Khorramabad , House , Architecture , Culture , زمینه گرایی , خرم آباد , خانه , معماری , فرهنگ