علیرضا پرداختی - دانشیار، عضو هیئت علمی دانشکده ی محیط زیست، دانشگاه تهران
خسرو اشرفی - دانشیار، عضو هیئت علمی دانشکده ی محیط زیست، دانشگاه تهران
سلدا بوذری - دانشجوی فوق لیسانس مهندسی محیط زیست گرایش آلودگی هوا ، دانشکده ی محیط زیست، دانشگاه تهران

در این مقاله آلاینده ی آزبست و ارزیابی ریسک آن مورد بررسی قرار گرفته است. آزبست بیشتر از منابعی مانند لنت ترمز و کلاچ خودروها، عایق های حرارتی و ایرانیت منتشر می شود. ذرات آزبست با گذشت زمان بر اثر تحریکات مداوم خود می‌توانند سبب بیماری‌های آزبستوسیس، سرطان ریه و یا بیماری مزوتلیوما شوند که همه آن‌ها در نهایت به مرگ منتهی می‌شوند. از جمله اقداماتی که می توان برای کم کردن خطرات این آلاینده انجام داد جایگزینی این ماده با دیگر الیاف کم خطر و بی خطر است. با توجه به مطالعات انجام شده روش های بسیاری برای سنجش میزان آلاینده ی آزبست وجود دارد که از جمله مهمترین این روش ها می توان به روش میکروسکوپ فاز کنتراست اشاره کرد. آزبست و مواد خطرناک حاوی آن که احتمال تماس با انسان ها را دارند می توانند باعث افزایش بروز انواع سرطان و یا بیماری های غیرسرطانی گوناگونی شوند، بنابر این با استفاده از ارزیابی ریسک سرطان، احتمال افزایش بروز تعداد مبتلایان به سرطان های گوناگون در یک جعیت به لحاظ تماس با یک یا چند ماده خطرناک بررسی می گردد. ارزیابی ریسک برای هرماده ی خطرناک به دو گروه ارزیابی ریسک سرطانی و ارزیابی ریسک غیرسرطانی تقسیم می-گردد. در فرایند ارزیابی ریسک، چهار مرحله وجود دارد که عبارتند از: شناسایی خطر، رابطه ی تماس-واکنش، ارزیابی مقدار تماس، ارزیابی ریسک.

آزبست، سرطان ریه، ارزیابی ریسک