روح اله رحیمی - هیات علمی دانشکده هنر و معماری دانشگاه مازندران

در این نوشتار پس از بیان مفهوم استحکام بخشی و فرسودگی در بافتهای شهری سعی شده است به رویکردی جدید با عنوان « تحریک توسعه» در بستر شهر های معاصر در جهت استحکام بخشی روح و پیکره ی بافتهای شهری پرداخته شود.شناخت، حفظ و احیاء عناصر وآثار تاریخی یا به عبارت دیگر وجدان تاریخی، ویژه ی یک روح متمدن است. اینان که از گذشته ای مداوم و نسلهای مدفون حکایت می کنند ، تنها ارزش احساسی و هنری و یا کنجکاوانه ندارند، بلکه تداوم تاریخی و پیوستگی فرهنگی و روح ملی را تحقق می بخشند.در این زمینه ابتدا مفهوم فضای گمشده و تئوریهای راجر ترانسیک در جهت کشف فضاهای گمشده و همچنین نظریه ی کریستوفر الکساندر در مورد توجه به مراکز در راستای ایجاد حیات و دوام در کل و پس از آن اصول طراحی در بافت شهری بیان خواهد شد.بزرگترین بدعت شهر عام این است که در آن هر چه از کاربیفتد به دور ریخته می شود. ،‌یا به عبارت دیگر ، واقعیت جای ایده الیسم را می گیرد .،‌چون برای ازکار افتاده فاید ه ای مترتب نیست . ویادگار معنایی ندارد . درعوض ، هر چه به جای ازکارافتاده ها و به دور ریخته ها سردرآورد ،‌پذیرفته می شود.

استحکام بخشی. تحریک توسعه. تصویر ذهنی. استخوان بندی محله. مشارکت مردمی