صغرا ذوالفقارگرجکلائی - دانشگاه شهید بهشتی، دانشکده معماری و شهرسازی
بهزاد امیری نژادآشورآبادی - دانشگاه شهید بهشتی، دانشکده معماری و شهرسازی

مفهوم توسعه پایدار که با کنفرانس سران ریو در سال 1992، به منظور مقابله با افزایش بیش از پیش توان تاثیر انسان بر محیط زیست و رشد بی سابقه جمعیت در قرن حاضر و توسعه شهرها، در سرتاسر جهان گسترش یافت، از جمله نظریه ها و سیاست های اخیر می باشد که بخش عمده ای از ادبیات برنامه ریزی شهری را به خود اختصاص داده است. افزایش سطح شهرها و رشد شهرنشینی و بروز مسائل در رابطه با عدم کفایت و تناسب برنامه ریزی ها ، که منجر به بحران های زیست محیطی در مقیاس وسیع شده است، لزوم نگرشهای خاص را بر مقوله توسعه مطرح کرده است و از آن جمله موضوع توسعه پایدار است. در این مقاله ابتدا به معرفی مفهوم توسعه پایدار پرداخته شده است برای این منظور تعاریف پایه و چارچوب های موردنظر توسعه پایدارمعرفی شده اند. در ادامه کاربرد مفهوم توسعه پایدار در برنامه ریزی و با تاکید بر برنامه ریزی شهری، معیارهای برنامه ریزی فضایی پایدارو فرایندهای برنامه ریزی برای توسعه پایدارمورد بررسی قرار گرفته است و در پایان نقشی که برنامه ریزان شهری در ارتقای توسعه پایدار می توانند داشته باشند به صورت پیشنهادی عنوان شده است.

پایداری، توسعه پایدار، برنامه ریزی شهری، برنامه ریزی فضایی پایدار