اکرم احمدی - کارشناس ‎ارشد هنر اسلامی، دانشگاه تربیت مدرس
اکبر شریفی نیا - کارشناس ارشد باستان شناسی - گرایش دوره اسلامی، دانشگاه تربیت مدرس
ندا قنبری - کارشناس ارشد باستان شناسی - گرایش دوره اسلامی، دانشگاه تربیت مدرس

معماری ایران در هر نقطه ای بر پایه طبیعت و فرهنگ آن منطقه ایجاد شده و ویژگی‌ها و زیبایی‌های منحصر به فردی را خلق کرده است. یکی از اساسی ترین اصل‌ها در گسترش صنعت گردشگری توجه به مسئله تفاوت در چشم‌اندازها است. به خصوص اگر این گوناگونی‌ها حکایت از فرهنگی اصیل و ریشه دار داشته باشند. معماری از جمله این چشم اندازهای در گستره فرهنگی ایران است که جایگاه ویژه ای را در سطح بین‌المللی به خود اختصاص داده است. این مهم را می‌توان از جنبه توسعه پایدار گردشگری و در نتیجه آن گسترش هرچه بیشتر مباحث اقتصادی و اجتماعی، مورد مطالعه قرار داد. این پژوهش، به دنبال پاسخ به این سوال است که آیا معماری سنتی ما، توانایی لازم را برای کمک به روند توسعه پایدار صنعت گردشگری ایران را دارد؟ متن پژوهش بر این فرضیه استوار است که حفظ چنین اماکنی که بار هویتی فراوانی از جنبه های مختلف ملی و دینی به همراه دارند، عاملی مؤثر در مطلوب نمودن فضاهای مختلف جغرافیایی ایران در مباحث گردشگری و توریسم باشند. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و مطالب آن از منابع کتابخانه ای گردآوری شده است.

معماری سنتی، فرهنگ و هنر ایرانی، توسعه پایدار، گردشگری ایران