بختیار عزت پناه - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرند، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، مرند، ایران
فرشته بابااوغلی - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرند

دسترسی عادلانه به کاربری های شهری و استفاده بهین از کاربریها یکی از مولفه های اساسی در توسعه پایدار و عدالت اجتماعی است. امروزه مفهوم زمین و فضای شهری هم به لحاظ طبیعی و کالبدی و هم به لحاظ اقتصادی - اجتماعی تغییر کیفی پیدا کرده و در نتیجه ابعاد و اهداف کاربری اراضی نیز وسیع و غنی شده است. لذا استفاده از زمین و فضا به عنوان یک منبع عمومی، حیاتی و ثروت همگانی، باید تحت برنامه ریزی اصولی مدیران شهری انجام پذیرد. هدف کلی این مقاله بررسی وضعیت فضای سبز و نحوه توزیع و پراکنش فضایی این کاربریها در منطقه 3 شهرداری تبریز با رویکرد عدالت اجتماعی می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهند که برخی از محلات فاقد دسترسی به فضای سبز هستند (محلات 6 و 12) در همین حال تعدادی از محلات با سرانه ای در حدود 20 متر از وضعیت مناسبی برخوردار می باشند. همچنین بر اساس محاسبات مدل ویلیامسون، ناحیه 1 با ضریب اختلاف 1/471 در رتبه اول، ناحیه 2 با ضریب اختلاف 0/809 در رتبه دوم و در نهایت ناحیه 1 با ضریب اختلاف 0/696 در رتبه سوم قرار گرفته است. با عنایت به توزیع نامتعادل فضای سبز در محلات نسبت به جمعیت به عدم توجه کافی مدیران شهری به این امر پی برده می شود. در نهایت با استفاده از یافته های تحقیق و نتیجه گیری از آن به ارایه پیشنهاداتی به منظور برنامه ریزی جامع و اصولی توسط مدیریت واحد شهری اقدام گردید تا با بکارگیری الگوهای مناسب جهت توسعه، حفظ و نگهداری فضای سبز شهری تلاش نمایند.

پراکنش فضایی، فضای سبز شهری، شاخص ویلیامسون، شهر تبریز