اصغر ترابی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه علوم صنایع غذایی، دانشگاه فردوسی مشهد
عنایت الله تقوی - دانشجوی سابق کارشناسی ارشد گروه علوم و صنایع غذایی، دانشگاه تبریز
محبت محبی - دانشیار گروه علوم و صنایع غذایی، دانشگاه فردوسی مشهد

پلاستیک ها با منشا مواد نفتی، به علت در دسترس بودن در مقادیر زیاد، قیمت پائین و ویژگی های کاربردی مطلوب، به طور گسترده به عنوان مواد بسته بندی به کار می روند. با این حال، این بسته بندی های پلاستیکی، به دلیل این که بعد از استفاده، به مدت طولانی در طبیعت باقی مانده و به کندی تجزیه می شوند، مشکلات زیست محیطی زیادی ایجاد می نمایند. علاوه بر این، م شکل دیگر ا ین بسته بندی ها، مهاجرت ترکیبات استفاده شده در فرمولاسیون مانند نرم کننده ها، مونومرها و باقیمانده حلال به داخل ماده غذایی می باشد که موجب کاهش ایمنی و ایجاد بد طعمی در ماده غذایی می گردد. از طرف دیگر، تقاضای م صرف کنندگان برای محصولات غذایی سالم و با کیفیت بالا، باعث انجام فعالیتهای تحقیقاتی گسترده جهت استفاده از فیلم هایی با منشأ طبیعی (بر پایه نشاسته، پروتئین و کربوهیدرات) شده است. در پژوهش حاضر، به معرفی و بررسی برخی کاربردهای بیوپلیمرهای زیست تخریب پذیر و خوراکی در بسته بندی مواد غذایی و همچنین، معایب و مزایای آنها در مقایسه با بسته بندی پلاستیکی حاصل از فرآورده های نفتی پرداخته شده است.

بسته بندی، بیوپلیمر، زیست تخریب پذیر، فیلم های خوراکی