فرشته حسینی - عضو هیئت علمی گروه پژوهشی افزودنی های غذایی، جهاد دانشگاهی مشهد
محمدباقر حبیبی نجفی - استاد گروه علوم و صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد

در سالهای اخیر روش های زیست فن آوری در علوم زراعی برای افزایش محصولات گیاهی و تولید گونه های جدید گیاهان دستاری شده به کار می رود و این گیاهان در صنایع مختلف از جمله صنایع غذایی، داروسازی، محیط زیست و ... کاربرد یافته اند. فناوری تولید محصولات دستکاری شده زنتیکی یا تراریخته از جمله فناوری های مهم و پیشرفته دنیا محسوب می شود که مورد استقبال و توجه ویژه کشورهای بسیار پیشرفته مانند ژاپن، استرالیا، آلمان، فرانسه و اسپانیا و حتی کشورهایی مانند هندوستان، چین، فیلیپین و برخی کشورهای افریقایی مانند بورکینافاسو و میانمار می باشد. در حال حاضر در 29 کشور دنیا بیش از 50 هزار هکتار سطح زیر کشت محصولات تراریخته ایجاد شده است، به نحوی که تنها در 1389 یا 2010 میلادی، 148 میلیون هکتار سطح زیر کشت گیاهان به تولیدمحصولات تراریخته اختصاص پیدا کرد و هم اکنون بیش از 200 کشور دنیا از جمله ایران مصرف کننده این محصولات تراریخته هستند. مزایایی ه مچون افزایش راندمان، مقاومت در برابر عوامل نامساعد (نظیر خشکی، آافات و ...) و کیفیت بالا سبب اهمیت روز افزون محصولات GMO گردیده است. از آنجا که تأثیرات سوء احتمالی این محصولات بر اندام های انسانی، محیط زیست و اکوسیستم طبیعی زمین هنوز کاملاً مشخص نیست، یافتن روشهای آنالیز و ردیابی محصولات GMO به منظورالزام و اجبار رعایت قوانین بر چسب گذاری آنها ضروری می باشد تا مصرف کننده با آگاهی از خطرات احتمالی این محصولات اقدام به انتخاب یا عدم انتخاب این فراورده ها نماید. در این مطالعه سعی بر آن است تا روش های شناسایی و ردیابی محصولات GMO معرفی شود تا شاید راهنمایی برای دست اندرکاران امر کنترل کیفیت محصولات گیاهی وارداتی به کشور بوده و بتواند گامی در جهت حفظ ایمنی و حقوق مصرف کنندگان باشد.

تراریخته، دستکاری ژنتیکی، ژن، بلاتینگ، کروماتوگرافی