بررسی جایگاه ارزیابی محیط زیست در دستیابی به توسعه پایدار در قوانین ملی و بین المللی

قانون به عنوان بسترشکل گیری تعاملات جوامع بشری نقش بسزایی درروند حفاظت ازمحیط زیست و توسعه پایداردارد بسیاری ازصاحبنظران تدوین چارچوب های قانونی و حرکت درجهت قانونمندکردن حفاظت و توسعه راتنها راه نجات جوامع بشری ازبحرانهای پیشروتلقی می کنندامروزه فرایندهای پایش ارزیابی و برنامه ریزی محیط زیست به عنوان راه های قابل قبول برای دستیابی به اهداف توسعه پایدارجایگاه بخصوصی را درقوانین و معاهدات ملی و بین المللی به خود اختصاص داده ند امایش سرزمین یا برنامه ریزی سرزمین درواقع راهکاری است که منجر به ساماندهی مطلوب فضادرجهت رسیدن به راهبردهای توسعه ملی میشود برای نخستین باردرسطح بین المللی موضوع حقوق محیط زیست به عنوان یک حق مسلم دراصل اول بیانیه استکهلم 1972 مطرح شددرسال 1992 به دنبال برگزاری کنفرانس ریو بررابطه متقابل حفاظت ازمحیط زیست باتوسعه اقتصادی برای دستیابی به توسعه پایداردربستر حقوق بشر تاکید شده است درسیستم حقوقی ایران نیز به خاطراهمیت و توجه ویژه به محیط زیست و توسعه پایدارقوانین متعددی تدوین و تصویب شده است باعنایت به اهمیت موضوع دراین مقاله سعی شده است که به تحلیل و بررسی ضمانتهای اجرایی حفظ محیط زیست وتوسعه پایداردرقوانین مدون ملی و بین المللی پرداخته شود

Keywords:

ارزیابی محیط زیست , آمایش سرزمین , توسعه پایدار , حقوق محیط زیست , قوانین ملی و بین المللی