بررسی تأثیر کیتوزان به عنوان کمک منعقد کننده در فرایند الکتروکواگولاسیون با الکترود آهن در حذف اسید هیومیک از محیط های آبی

Publish Year: 1392
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 793

This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

NCEH16_029

تاریخ نمایه سازی: 23 اسفند 1392

Abstract:

مقدمه و اهمیت موضوع: وجود مواد آلی طبیعی در منابع آبی مشکلات عدیده ای به ویژه در فرایند تصفیه متداول آب ایجاد می کند. پتانسیل بالقوه این ترکیبات علی الخصوص نقش آن به عنوان پیش ساز تشکیل تری هالومتان ها لزوم حذف این ترکیبات از آب را بیش از پیش افزایش داده است لذا در مطالعه حاضر کیتوزان به عنوان کمک منعقد کننده کم هزینه و موثر در فرایند الکتروکواگولاسیون به همراه الکترود آهن، برای حذف ماده آلی اسید هیومیک از محیط های آبی مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روشها: در این مطالعه از یک راکتور ناپیوسته همراه چهار عدد الکترود آهن به ابعاد 200*20*2 میلی متر به حجم 1 لیتر مجهز به دستگاه مولد جریان الکتریسیته جهت حذف اسید هیومیک استفاده شد. تأثیر پارامترهای pHاز 2 تا10 با و بدون حضور کیتوزان ، ولتاژ10-40 ولت، غلظت اولیه اسید هیومیک ورودی به راکتور5-30 میلی گرم در لیتر و غلظت های مختلفی از کیتوزان 1-5/2 میلی گرم درلیتر به عنوان کمک منعقد کننده در فرایند مورد بررسی قرار گرفت. غلظت اسید هیومیک با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتر DR 5000 در دامنه طیف UV در طول موج 500 نانومتر اندازه گیری شد.نتایج و بحث: نتایج مطالعه حاضربیانگر آن است که pH برابر 6، ولتاژ 40 ولت، غلظت اولیه اسید هیومیک معادل 5 میلی گرم در لیتر و غلظت کیتوزان برابر2 میلی گرم در لیتر به عنوان شرایط بهینه فرایند تعیین شد. در مقادیر بهینه کمک منعقد کننده( 2 میلی گرم در لیتراز ماده کیتوزان) در فرایند الکتروکواگولاسیون در طی زمان واکنش 60 دقیقه، راندمان حذف اسید هیومیک 68 درصد حاصل شد.نتیجه گیری: فرایند انعقاد الکتروشیمیایی، فرایندی مناسب در حذف اسید هیومیک می باشد. همچنین کیتوزان به عنوان کمک منعقد کننده مناسب در فرایند انعقاد الکتروشیمیایی به همراه الکترود آهن عمل نموده و سبب افزایش کارایی فرایند و متعاقباً باعث افزایش حذف اسید هیومیک از محیط های آبی می شود.

Authors

عبدالمطلب صیدمحمدی

استادیار گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان

قربان عسگری

استادیار گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان

علی پورمحمدی

دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان

اشکان عبدلی

دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان