وضعیت بیابان زایی و مقابله با آن در بحرانی ترین کانون فرسایش بادی سیستان و بلوچستان (مطالعه موردی: ایرانشهر- بمپور)

مدیریت صحیح اکوسیستم ها از جمله اکوسیستم شکننده مناطق بیابانی در گرو شناخت و آگاهی صحیح و کامل پیرامون عوامل تشکیل دهنده و اقدامات مهندسی صورت گرفته بر روی این اکوسیستم هاست. بیابان زایی می تواند در مقیاس های مکانی متفاوتی تجزیه و بررسی شود. این بررسی ها در سطوح محلی قابل درک و کاربردی خواهند بود. جهت جلوگیری از دوباره کاری و صرف وقت و هزینه بایستی بین فعالیت ها و طرح های حفاظت مناطق بیابانی یکپارچگی و ارتباط وجود داشته باشد، برای صورت پذیرفتن این مهم، بایستی مطالعات قبلی جمع آوری و نیاز به اقدامات جدید بررسی شود. در این پژوهش محدوده شهرستان ایرانشهر که از مراکز مهم کشاورزی و صنعتی استان سیستان و بلوچستان می باشد مورد بررسی قرار گرفته است. شهرستان ایرانشهر دارای دو کانون بحرانی فرسایش بادی می باشد. از این میان کانون بحرانی بمپور، بحرانی ترین کانون در سطح استان و اولویت اول کارهای اجرایی مقابله با بیابان زایی تشخیص داده شده است. پژوهش حاضر با مطالعه و بازدید میدانی از منطقه، مصاحبه حضوری از ساکنین و کارشناسان منابع طبیعی شهرستان و همچنین بهره گیری از اسناد کتابخانه ای و عملی صورت پذیرفته است. مساحت کانون بحرانی بمپور 351797 هکتار برآورد شده است. طرح های اجرایی بیابان زدایی در منطقه شمال بمپور متمرکز بوده، که شامل مالچ پاشی، مالچ پاشی توام با نهال کاری، نهال کاری و بذر پاشی است. همچنین با تفسیر تصاویر ماهواره ای نقاط برداشت در فاصله 50 تا 80 کیلومتری برآورد شده است. در آخر جهت تشخیص نیاز به اقدامات جدیدبا در نظر گرفتن طرح ها و پژوهش های انجام شده در این کانون و همچنین وضعیت فعلی منطقه اقدامات و پژوهش های مورد نیاز آتی با نظر کارشناسی نویسندگاندر قسمت بحث و نتیجه گیری به تفصیل پیشنهاد شده است.

Keywords:

بیابان زایی , فرسایش بادی , کانون بحرانی , سیستان و بلوچستان