بکارگیری تکنیک های تصمیم گیری برای اولویت بندی راهکارهای کاهش مصرف انرژی و کاهش انتشار آلاینده ها: مطالعه موردی صنعت سیمان

اختصاص نزدیک به 51 درصد از کل انرژی مصرفی صنایع به بخش تولید سیمان، این صنعت را در شمار پر مصرف ترین زیرگروه های صنایع قرار داده است. از این رو در سال های اخیر، راهکارهای بسیاری برای کاهش مصرف انرژی معرفی و درصنعت سیمان پیاده سازی شده اند. با درنظر گرفتن راهکار های متعدد، شرایط فنی و فرآیندی هر کارخانه، محدودیت های مالی و اقتصادی و همچنین وجود معیارهای کمی و کیفی متفاوت، انتخاب مناسب ترین راهکارهای کاهش مصرف انرژیبرای یک کارخانه، به یک مسئله پیچیده تصمیم گیری تبدیل شده است. در بیشتر موارد، توجه مدیران معطوف بهشاخص های کمی این پروژه ها مانند میزان صرفه جویی در مصرف انرژی، هزینه پروژه و دوره بازگشت سرمایه بوده است. بنابراین فقدان رویکردی جامع که در آن تمامی فاکتورهای موثر بر تصمیم گیری، به شکلی نظام مند مورد توجه قرارگیرند، احساس می شود. در این پژوهش مدلی ارائه شده است که طی فازهای سه گانه آن، فاکتورهای موثر بر اولویت بندی راهکارها به شکلی جامع و یکپارچه مورد توجه قرار گرفته اند. در نخستین فاز، عوامل موثر بر مصرف انرژیمانند ویژگی مواد اولیه و محصول، شرایط تامین انرژی، فرآیند های تولید، شرایط بهره برداری و شرایط اقلیمی بررسیمی گردند. جایگاه کارخانه از دیدگاه مصرف انرژی در مقایسه با کارخانه ایده آل و همچنین استانداردهای موجود، مشخص می گردد. افزون بر آن، فرصت های کاهش مصرف انرژی در کارخانه مورد نظر، به مدیران ارشد ارائه می گردد. در فاز دوم،مدیران سازمان محدودیت های مالی، اقتصادی و زمانی خود را تعیین نموده و ضرایب اهمیت معیارهای کمی و کیفی موثرخود را تعیین می نمایند. پس از آن مدل پیشنهادی با توجه به این پارامترها و با بکارگیری تکنیک های تصمیم گیری،راهکارها را اولویت بندی می نماید. در فاز سوم، راهکارهای دارای بالاترین اولویت، از دیدگاه محدودیت هایپیاده سازی و شاخص های اقتصادی ارزیابی می گردند تا از قابلیت پیاده سازی و اقتصادی بودن راهکارهای گزینش شده، اطمینان حاصل گردد. در نهایت، شیوه پیاده سازی نرم افزاری مدل ارائه گردیده است