طاهره صادقلو - عضو هیات علمی گروه جغرافیا دانشگاه فردوسی مشهد
حمدالله سجاسی قیداری - عضو هیات علمی گروه جغرافیا دانشگاه فردوسی مشهد

امروزه درصد جمعیت شهرنشین جهان روز به روز در حال افزایش است و بهبود کیفیت زندگی درفضاهای شهری برای کاهش آثار و ابعاد روحی و روانی بسیاری از پیامدهای شهرنشینی یکی اهداف برنامه -ریزان و مدیران شهری است . در واقع شهرها به عنوان عرصه های شکل گیری و رشد مداوم فرصت ها و تهدیدهایی به شمار می آیند که بر کیفیت زیست و نحوه تامین نیازهای س اکنین خود تاثیر می گذارند. سکونتگاهزیستپذیر در واقع اشاره به ایجاد فضایی مناسب برای فعالیت های مختلف انسانی اعم از کار، تفریح، زندگی و ... دارد. هرچه شرایط، کیفیت، شاخص ها و خدمات ارائه شده با نیازهای شهروندان منطبق تر باشد، میزانزیستپذیری فضای شهری با لاتر خواهد بود . کیفیت زیست پذیری را می توان با شاخص ها و عناصر مختلفی محک زد که یکی از مهمترین این شاخص ها یا المان های تاثیرگذار بر ارتقاء این کیفیت زیست پذیری 3 شهری،فضای سبز و خدمات ارائه شده در راستای توسعه آن می باشد. مقاله حاضر به دنبال ارائه الگوی م ناسب نظری نقش خدمات فضای سبز بر زیست پذیری شهری می باشد. برای این منظور سعی گردیده با روش توصیفی -تحلیلی از طریق منابع کتابخانه ای- اسنادی، ضمن بررسی ادبیات نظری موضوع، تبیینی تئوریکی از نقش این عنصر در بهبود کیفیت زندگی شهروندان و ارتقاء شرایط زیست فضاهای شهری صورت گیرد . به واقع این تبیین تئوریک می تواند در راستای اقدامات مدیران شهری بسیار کارا بوده و پایه های نظری محکمی را برایفعالیت های اجرایی ایجاد می کند . به لحاظ الگوی زیست پذیری از جنبه های گوناگونی متاثر است که یکی از آنها بعد زیست محیطی می باشد که از طریق خدمات فضای سبز در قالب فعالیت ها و المانهای سبز شهری نمود پیدا می کند.

سکونتگاه شهری، زیست پذیری، فضای سبز، کیفیت زندگی