ظرفیت تحمل شهری برمبنای مصرف و بهرهوری از منابع آب در شهر مشهد

توجه به مفاهیم آستانههای تحمل زیستمحیطی و ظرفیت برد سرزمین در برنامهریزی و مدیریت شهری، یکی ازمهمترین ابزارها در جهت نیل به توسعه پایدار شهری است. در این مقاله ظرفیت تحمل شهری برمبنای میزان مصرفو بهرهوری از منابع آب و تولید فاضلاب با هدف سنجش آستانههای تحمل زیست محیطی و ظرفیت برد سرزمین در سطح نواحی چهل و نه گانه شهر مشهد در سیستم اطلاعات جغرافیایی مورد ارزیابی قرار گرفت.در این رویکرد بر ارتباط بین مصرف منابع و تولید آلودگی تاکید شد و ظرفیت تحمل شهری متشکل از دو مفهوم ظرفیت تحمل پشتیبان و ظرفیت تحمل حیاتی در بازهای از میزان حداقل فشار تا فشار بحرانی طبقه-بندی شد. برابر با نتایج بدست آمده، حداقل و حداکثر توان جمعیتپذیری شهر مشهد برحسب میزان بهره- وری و مصرف منابع آب به ترتیب برابر با 886933 و 1023385 نفر تعیین شد. همچنین نتایج نشان داد که بیش از 70 درصد از نواحی شهری مشهد از آستانههای مجاز جمعیتی گذر نموده و در آستانه فشار بحرانی برابر با بیشترین میزان بار و فشار وارده بر اکوسیستم شهری قرار دارند. از اینرو پیشنهاد شد که رویکرد ظرفیت تحمل به عنوان یک ابزار جامع برنامهریزی در مدیریت توسعه شهری و به ویژه توسعههای جدید بکار گرفته شود

Keywords:

توسعه پایدار , ظرفیت تحمل , مشهد