مینا آقابابایی - دانشجوی کارشناسی ارشد آلودگیهای محیط زیست، پژوهشکده علوم محیطی، دانشگاه شهید بهشتی
سیدحسین هاشمی - عضو هیات علمی پژوهشکده علوم محیطی، دانشگاه شهید بهشتی
نغمه مبرقعی - عضو هیات علمی پژوهشکده علوم محیطی، دانشگاه شهید بهشتی

از آنجایی که یکی از پرهزینه ترین بخش ها در عملیات تصفیه آب، بخش انعقاد و لخته سازی است، لذا یافتن مواد و روش هایی که حداقل هزینه را دربر داشته باشند اهمیت بسزایی دارد. در حال حاضر سولفات آلومینیوم و کلرید فریک از جمله رایج ترین منعقد کننده های مورد استفاده در تصفیه آب می باشند. ضعف در مدیریت استفاده از آلوم در تصفیه آب باعث باقی ماندن مقداری آلومینیوم در آب تصفیه شده می گردد. این آلومینیوم خطر ابتلاء به بیماری آلزایمر را در بیماران دیالیزی افزایش می دهد این در حالی است که استفاده از مواد طبیعی در فرآیند انعقاد این عوارض را ندارد. بر این اساس در سالهای اخیر استفاده ا مواد منعقد کننده طبیعی رو به افزایش است. اینگونه منعقد کننده ها قابل تجزیه بیولوژیکی هستند و باقی مانده آنها در آب، عوارضی را در بدن مصرف کننده ایجاد نمی کند، بنابراین از نظر بهداشتی بر پلیمرهای مصنوعی ارجحیت دارند. مطالعه حاضر با هدف بررسی کارایی انواع منعقد کننده های طبیعی و شیمیایی در فرآیند تصفیه آب و فاضلاب انجا مشد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که به دلیل برخی عدم قطعیت ها در مورد سمیت، سرطان زایی و جهش زایی پلیمرهای سینیتیک برای بشر، پلیمرهای طبیعی که می توانند از انواع خاصی از گیاهان و جانوران و سنگ های معدنی استخراج شوند جایگزین هایی قابل اعمال برای پلی الکترولیت های سینیتیک هستند.

منعقد کننده طبیعی، پلیمرهای سینیتیک، تصفیه آب و فاضلاب