شهاب متین - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم اقتصادی، دانشکده علوم اداری و اقتصادی دانشگاه فردوسی مشهد
محب اله مطهری - دانشجوی دکتری علوم اقتصادی، دانشکده علوم اداری و اقتصادی، دانشگاه فردوسی مشهد

یکی از آثار توسعه فشار بیش از حد بر منابع طبیعی و تخریب محیط زیست بوده است. از دهه 1980 به دنبال بروز کاستی های مدل کلاسیک توسعه با پیامدهای فقر فزاینده، بیکاری، فجایع زیست محیطی، عدم مشارکت انسان در تصمیم گیری های توسعه ای بی توجهی به زنان، جهت رفع این پیامدها مفهوم توسعه پایدار از سوی کارشناسان و نظریه پردازان توسعه در سطح جهانی مطرح گردید. توسعه پایدار مفهوم تازه ای است که با دیدگاهی همه جانبه سعی در رشد و توسعه جنبه های گوناگون یک جامعه دارد. از سویی دیگر مفهوم کیفی است که بیان می دارد، نسل حاضر در استفاده از منابع طوری عمل نمایند که نسل آینده در تامین نیازهایش دچار مشکل نگردد. یکی از اجزا جدایی ناپذیر توسعه پایدار حفظ استانداردهای زیست محیطی و تلاش جهت کاستن مضرات زیست محیطی توسعه است. به همین جهت توسعه پایدار استفاده از منابع طبیعی برای رفع نیاز کنونی بشر بدون لطمه زدن به آیندگان برای رفع نیازهایشان است. در این مطالعه به دنبال بررسی این دو محور اصلی توسعه پایدار هستیم، که ظاهراً در تناقض با هم قرار دارند.

محیط زیست، فرهنگ، توسعه پایدار