مسعود مدبر - دانشجوی کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نطنز
مهدی سعدوندی - عضو هیات علمی دانشگاه هنر اصفهان

تحقق اهداف غیر کالبدی )اجتماعی، رفتاری( در طرح های مسکن و مجموعه های مسکونی عموما به دلیل عدم شناخت و معرفت لازم قرین توفیق نبوده است. واحد همسایگی به عنوان کوچکترین تقسیم شهری که امروزه مبنای تخصیص خدمات شهری و تعریف مدول ساخت شهرواقع شده، اولین سطحی است که معنای زندگی جمعی را تبلوری کالبدی می بخشد. توجه به فضای دم در در واحد همسایگی با مفهوم پیکره ای واحد که در آن همسایگی و مفاهیم مرتبط با آن نقش تعین کننده ای را ایفا میکند، تا اندازه زیادی آن را مقوله ادراکی می سازد و بنابراین اندازه گیری آن را دشوار می کند. این کیفیت که به عوامل متعددی چون فرهنگ،ویژگیهای فیزیکی، وضع اقتصادی ساکنین، ساختار و بافت شهر و ... وابسته است مساله این پژوهش را به سمت بررسی عوامل مؤثر در ایجاد کیفیت مناسب فضای جلوخان پیش می برد. در بررسی رفتارهای مردم در فضای دم در متغیر مستقل فضای دم در و متغیر وابسته استفاده مردم از فضای دم در و متغیر مداخله گر شرایط زندگی هر فرد، شغل، جنسیت، میزان سواد، موقعیت اجتماعی و اقتصادی و ... می باشد. حال این سوال مطرح است که چگونه رفتار افراد در فضای جلوخان خانه با هدف بالا بردن کیفیت رفتارهای مطلوب در واحد همسایگی راارتقاء داد؟

جلوخان واحد همسایگی رفتارهای همسایگی