بررسی نقش فضاهای باز مشترک در مجتمع های مسکونی امروز به عنوان یکی از عوامل پایداری اجتماعی در معماری بومی در افزایش امنیت شهری

مسکن همواره جزء نیازهای اولیه انسان بوده و همواره در پی تکامل بشر، مسکن نیز از لحاظ کیفی و کمی مسیری تکاملی طی کرده است.اما با گذشت زمان و روبرو شدن با معضلی چون افزایش جمعیت و نیز کمبود زمین، معماران و طراحان به ساخت مجتمع های مسکونی بلندمرتبه و در پی آن کاهش فضاهای باز عمومی که در گذشته فضایی در جهت ارتباط بین انسان و محیط و نیز انسان با انسان بوده، واداشتهشدند، که باعث تنزل کیفیت مسکن شد. این مجتمع ها بدون توجه به نیازهای روانی تنها به تأمین نیازهای فیزیکی آن هم نه به صورت کامل ساخته پرداخته اند، غافل از اینکه بی توجهی به نیازهای روانی مانند تعاملات اجتماعی، حریم و... باعث افزایش ناهنجاری های اجتماعی و در پی آن کاهش امنیت شهری می شود. این متن در پی آن است که به روش کتابخانه ای و با توجه به اسناد و مدارک موجود به بررسیتاثیر و نقش فضاهای مشترک در مجتمع های مسکونی بر افزایش امنیت شهری بپردازد و در پایان به این نتیجه برسد که ایجاد فضاهایی که باعث افزایش تعاملات اجتماعی بین ساکنین می شود در افزایش امنیت شهری مؤثر است

Keywords:

مجتمع مسکونی , پایداری اجتماعی , معماری بومی , تعاملات اجتماعی , امنیت شهری