مسعود حمیدی - مدرس دانشگاه پیام نور مرکز اصفهان

باتوجه ویژه دولتها ،مدیران شهری و پژوهشگران در مورد توسعه پایدار و ابراز نگرانی از چالش های زیست محیطی در دهه های اخیر به نظر می رسد مهمترین تقاضای بشریت در قرن بیست و یکم دستیابی به این مهم باشد.برنامه ریزی شهری و منطقه ای با آینده نگری خاصی که بایستی در جهت توسعه آینده شهر داشته باشد و با بهرهگیری از آمار و اطلاعات به تجزیه و تحلیل پرداخته و با بهره گیری از امکانات و کاهش محدودیتها با ارائه طرحی جامع ،دقیق ، گویا و همراه با ملاحظات زیست محیطی می تواند زمینه توسعه پایدار شهری را فراهم نماید.هدف از این پژوهش بررسی و تبیین ارتباط برنامه ریزی شهری و منطقه ای با توسعه پایدار می باشد.سوالات این تحقیق عبارت است از اینکه مفهوم توسعه پایدار به چه توسعه ای اطلاق می شود؟نقش برنامه ریزی شهری و منطقه ای در توسعه پایدار چیست؟ و در پایان کدام نوع برنامهریزی می تواند رهیافت توسعه پایدار باشد؟روش تحقیق در این پژوهش توصیفی است. یافته های این تحقیق بیانگر آن است که برنامه ریزی مشارکتی می تواند روش مناسبی درتحقق توسعه پایدار شهرباشد.در این رویکرد نگاه برنامه ریزی از پایین به بالا و مبتنی بر توانمند سازی،تاکید بر منابع انسانی و مشارکت جمعی ساکنان محلات می باشد

برنامه ریزی شهری،برنامه ریزی مشارکتی ،توسعه پایدار