عبدالحسین ضیائیان - عضوهیات علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی فارس

افزایش شوری خاک ناشی از کاربرد آب شور و یا آبیاری بیرویه در بخش مهمی از اراضی زیر کشت این گیاه احتمال سمیت بور را بخصوص در مناطق جنوبی کشور افزایش میدهد که این عامل می تواند تولید ذرت را محدود نماید . به همین دلیل بررسی و مطالعه راهکارهائی که بتواند مقاومت نسبی این گیاه را نسبت به تنش بور افزایش دهد از اهمیت ویژه ای برخوردار است . عملیات زراعی برای کاهش سمیت بور، از جمله آبشوئی، گران، مشکل و عملا غیر ممکن است . کاربرد آهک در خاکهای آهکی که مبتلا به سمیت بور باشند نیز قابل توصیه نمی باشد . یکی از راهکارهای مدیریتی جهت کاهش اثرات سمیت بور استفاد هاز ارقام مقاوم می باشد . این راهکار هنوز مراحل ابتدائی خود را سپری می کند و تاکنون نتایج قابل قبولی از این راهکار بدست نیامده است . در سالهای اخیر استفاده از برخی عناصر غذائی منجمله نیتروژن و روی برای مقابله با بالا بودن غلظت بور در خاک پیشنهاد شده است . Graham و همکاران (1987) برهمکنش بور و روی را در جو مطالعه نمود و گزارش داد که کاربرد بور موجب افزایش غلظت بور در گیاه می گردد و مصرف خاکی یا تغذیه برگی روی اثرات سوء بسیار کاهش می یابد . حسینی و همکاران (1383) نیز نشان دادند که کاربرد سولفات روی در خاکهای با بور نسبتا بالا قادر است که اثرات سوء سمیت بور را در نتیجه افزایش عملکرد کاهش دهد . هدف از این تحقیق بررسی اثرات کاربرد روی بر کاهش غلظت بور در زراعت ذرت دانه ای بود .